Αβυσσαλέα και άηχη η ζωή
στη σκοτεινή πλευρά του ήλιου.
Ξεθωριασμένο το ουράνιο τόξο.
Στάχτη και καταστροφή.
Στα πόδια του καταστροφέα
ψυχορραγεί η Ελπίδα!
Λιλιπούτια κορμιά τα παιδιά του πολέμου,
στη σκοτεινή πλευρά του ήλιου,
το παράστημα ορθώνουν,
τα στήθη προτείνουν στο θάνατο.
Μάτια αθώα
την κτηνωδία της κοινωνίας,
εξιστορούν.
Το δάκρυ στέγνωσε…
Τσάκισαν τα φτερά…
Πώς να πετάξουν έτσι;
Γκρίζα όνειρα π’ αργοπεθαίνουν…
Νιάτα που αιμορραγούν…
Το μέλλον εκτελείται
στη σκοτεινή πλευρά του ήλιου!
Μην ξεχνάτε πως το σχόλιό σας είναι πολύτιμο!
“Γκρίζα όνειρα π’ αργοπεθαίνουν…
Νιάτα που αιμορραγούν…
Το μέλλον εκτελείται
στη σκοτεινή πλευρά του ήλιου!”
Πόσο τραγικά αληθινό… και πόσο μελαγχολικό – ακριβώς επειδή είναι αληθινό…
Με συντάραξες, Άννα Μαρία μου…
Σε ευχαριστώ θερμά!
Το μέλλον εκτελείται…
δυνατό ποίημα
σας ευχαριστούμε…
Ευχαριστώ πολύ!
Συνταρακτικό!!!!!!!!!!!Σας ευχαριστώ!!!!!!!!!!!!!!!
Σας ευχαριστώ πολύ! Να είστε καλά!