Άνοιξε την πόρτα του σπιτιού του, μπήκε μέσα, άφησε τα κλειδιά στο τραπέζι, μετέπειτα κατευθύνθηκε προς το εικονοστάσι, φίλησε την εικόνα της Παναγίας, κοίταξε μετέπειτα την εικόνα του προφήτη Ηλία ο οποίος κάλπασε πάνω στην άμαξα με τα άλογα για τον ουρανό και με τρεμάμενη φωνή του φώναξε «σε παρακαλώ πάρε με και έμενα μαζί σου!». Έπειτα γονάτισε μη μπορώντας να σταθεί στα πόδια του ή καλύτερα μην μπορώντας να αντέξει τις δυσκολίες της ζωής και τις στιγμές που περνούσε, ανασήκωσε τα χέρια του ψηλά και με τρεμάμενη φωνή ψέλλισε «Θεέ μου σε παρακαλώ βοήθησε με!». Με δυσκολία μπόρεσε να σηκωθεί! Ένοιωθε ότι τα πόδια του θα τον πρόδιδαν, τον πονούσαν, όπως τον πρόδωσε και τον πόνεσε η ίδια η ζωή ή μοίρα του για την ακρίβεια!
Ο κύριος Ηλίας, ο μέχρι χθες προϊστάμενος νοσηλευτικός λειτουργός δεν ήταν ένας τυχαίος άνθρωπος! Πέρασε μια ολόκληρη ζωή, 44 χρόνια για την ακρίβεια, παλεύοντας να σώζει ανθρώπους από διάφορες ψυχιατρικές παθήσεις. Πέρασε όλες τις βαθμίδες της ιεραρχίας σιγά-σιγά και καταξιώθηκε επάξια στην ψηλότερη. Το σίγουρο ήταν ότι επάξια είχε φτάσει έως εκεί κάτι το οποίο του το αναγνώριζαν όλοι.
Παιδί από φτωχή και αγροτική οικογένεια, δεν είχε την πολυτέλεια να ζήσει έντονα παιδικά χρόνια! Έμεινε ορφανός από πατέρα αφού ο ίδιος για άγνωστους λόγους έθεσε μόνος του τέρμα στην ζωή του με το κυνηγητικό του όπλο. Κανείς στο χωριό δεν γνώριζε και δεν ήξερε γιατί έγινε αυτό! Ούτε ο ίδιος τότε κατάλαβε το γιατί! Αργότερα όμως ήταν σίγουρος γιατί έγινε αυτό! Οι γνώσεις και η εμπειρία του, τον οδήγησαν στο συμπέρασμα ότι ο πατέρας του έπασχε από βαθειά κατάθλιψη κάτι το οποίο πριν τόσα χρόνια ήταν δύσκολο να διαγνώσουν, πόσο μάλλον να το θεραπεύσουν. Έκτοτε προστάτης της οικογένειας είχε εκτός από τη μάνα του και τις δυο μικρές του αδελφές να φροντίσει! Ρίχτηκε με τα μούτρα στην δουλειά! Το διάβασμα ποτέ δεν το παράτησε όπως δεν παράτησε και την μάνα του. Τέλειωσε το σχολείο, υπηρέτησε το στρατιωτικό του, φρόντισε να παντρέψει την πρώτη του αδελφή με ένα φίλο που είχε γνωρίσει στο στρατό αφού προηγουμένως φρόντισε να την προικίσει, ενώ στη συνέχεια άρχισε να ψάχνει για δουλειά. Το απολυτήριο του γυμνασίου του άνοιγε μεγάλες πόρτες όμως η φτώχεια και συνάμα η ανάγκη να βοηθήσει και να προστατεύει την οικογένεια του, του έκλεισαν την μεγαλύτερη πόρτα που ονειρευόταν! Δεν μπόρεσε να ξεκινήσει σπουδές στην ιατρική! Ούτε τα χρήματα είχε και έτσι πέρασε και γράφτηκε στην νεοσύστατη τότε ψυχιατρική νοσηλευτική.
Αποφοίτησε με άριστα! Αμέσως διορίστηκε στο ψυχιατρικό νοσοκομείο και άρχισε να φροντίζει ψυχικά ασθενή άτομα με αγάπη και υπομονή! Ήταν κάτι πρωτόγνωρο για τους άλλους συναδέλφους του πόσο μάλλον για τους αρχαιότερους του. Άλλοτε τον ειρωνεύονταν, τον προειδοποιούσαν, μέχρι και επίπληξη είχε δεχτεί για τον νέο τρόπο σκέψης και προσέγγισης που υιοθέτησε! Πρέπει να μάθουμε να επικοινωνούμε μαζί τους, να τους ακούμε και να τους συμπεριφερόμαστε σαν ανθρώπους και όχι σαν κατώτερα όντα και ζώα επέμενε ξανά και ξανά! Οι θεραπευόμενοι άρχισαν να τον αγαπάνε να τον ζητάνε και το κυριότερο άρχισαν να του μιλούν και να τον προσεγγίζουν. Η βία και η επιθετική συμπεριφορά άρχισαν να μειώνονται. Σιγά-σιγά και άλλοι συνάδελφοι του άρχισαν να υιοθετούν την ίδια τακτική ακολουθώντας τον! Η φήμη για τον χαρακτήρα την συμπεριφορά και τον τρόπο επικοινωνίας του δεν άφησε ασυγκίνητη την τότε διοίκηση του! Όταν δόθηκε η ευκαιρία για μια υποτροφία για απόκτηση πτυχίου, αυτόν πρότειναν και αυτός την αποδέχτηκε με χαρά και ευγνωμοσύνη. Τρία χρόνια στην Αγγλία απέκτησε πτυχίο στην ψυχιατρική, μα περισσότερο απέκτησε νέο τρόπο σκέψης και φιλοσοφίας για την αντιμετώπιση των ψυχιατρικών ασθενών. Προτού φύγει για να επιστρέψει πίσω, φρόντισε να συνεχίσει τις σπουδές του μέσω αλληλογραφίας με μεταπτυχιακό στην κοινοτική νοσηλευτική, κάτι άγνωστο μέχρι τότε για την χώρα του! Επίσης φρόντισε να φέρει μαζί του την Hellen, μια Αγγλίδα συμφοιτήτρια του την οποία ερωτεύτηκε κεραυνοβόλα και την παντρεύτηκε. Μαζί της απέκτησε ένα γιο τον Αντρέα.
Έκτοτε η καριέρα του εκτοξεύτηκε! Οι προσωπικές του ιδέες σε συνδυασμό με τις γνώσεις του, η κλινική τους εφαρμογή και η επαφή που κρατούσε με το πανεπιστήμιο του για ανταλλαγή γνώσεων και εμπειριών ήταν άξιο θαυμασμού! Αυτό εξάλλου αναγνωριζόταν και από όλους τους συναδέλφους. Η αγάπη, η εκτίμηση αλλά προπαντός η ανθρώπινη προσέγγιση με την οποία τους αγκάλιαζε τον έκαναν αγαπητό σε όλους!
Πάντα δυσφορούσε όταν τον προσφωνούσαν με το «κύριε» ή το «προϊστάμενε» και χαριτολογώντας κοιτάζοντας τον ουρανό και ανυψώνοντας το ένα του χέρι τους έλεγε ότι μόνο ο Θεός είναι Κύριος και προϊστάμενος μας! Μέχρι και ψυχιατρικοί ασθενείς τον αποκαλούσαν χαϊδευτικά ο φωτεινός ήλιος! Θες λόγω του ότι η λέξη ήλιος ήταν παραπλήσια του ονόματος του, θες θέλοντας να τονιστεί η αγάπη και η στοργή που εξέπεμπε ο ίδιος στο πρόσωπο του τον παρομοίαζαν με τον ήλιο! Οι μεγαλύτερες του όμως επιτεύξεις ήταν η ίδρυση της επιτροπής προστασίας ψυχικά ασθενών, μιας επιτροπής που ήταν υπεύθυνη για την προστασία και τα δικαιώματα των ψυχικά ασθενών την οποία υπηρέτησε από το πόστο του προέδρου για αρκετά χρόνια έχοντας να επιδείξει την επίτευξη σημαντικών θετικών αλλαγών προς την κατεύθυνση αυτή καθώς και την ίδρυση της κοινοτικής νοσηλευτικής, της κατοίκων φροντίδας ψυχιατρικών ασθενών στο χώρο διαμονής τους έτσι ώστε να μπορούν να είναι όσο γίνεται βιώσιμοι και λειτουργικοί αποφεύγοντας τον στιγματισμό και το «ταμπέλομα» κάτι το οποίο του αναγνωρίστηκε από όλη την κοινωνία με βραβεύσεις και διακρίσεις!
Όλα αυτά όσο αφορά το επαγγελματικό του κομμάτι γιατί στο άλλο μεγάλο κομμάτι αυτό της οικογένειας το οποίο φρόντιζε επιμελώς να αποσιωπά να κρύβει και να μην το αναφέρει καθόλου, τα πράγματα ήταν τελείως διαφορετικά! Η Hellen που τόσο πολύ αγάπησε άρχισε σιγά-σιγά να αναπτύσσει μια περίεργη και αλλόκοτη συμπεριφορά! Είχε κλειστεί στον εαυτό της, δεν ήθελε να βγαίνει δεν ήθελε να βλέπει κανένα, άλλοτε ξεσπούσε σε κλάματα και άλλοτε σε έντονη οργή και θυμό! Ο Ηλίας κατάλαβε ότι κάτι δεν πήγαινε καλά και άρχισε να πιστεύει ότι κάποια ψυχιατρική πάθηση κρυβόταν πίσω από όλα αυτά προσπαθώντας να αναγνωρίσει σημεία και συμπτώματα. Επιστρέφοντας από την δουλειά ένα απόγευμα την βρήκε νεκρή στο κρεβάτι της ενώ δίπλα της υπήρχαν σκορπισμένα διάφορα μπουκάλια με φάρμακα και αλκοόλ. Το παιδί έλειπε στο σχολείο.
Έκτοτε ρίχτηκε με περισσότερο ζήλο τόσο στην δουλειά όσο και στον Αντρέα! Κανείς ποτέ του δεν είχε μάθει τα ακριβή αίτια του θανάτου της τα οποία ο ίδιος έκρυβε και προστάτευε καλά! Όλοι πίστευαν ότι ήταν ένα καρδιακό επεισόδιο!
Τα χρόνια κυλούσαν και ο Αντρέας μεγάλωσε και έφυγε για σπουδές στην Αγγλία. Ο πατέρας του πρωτοστάτησε και δημιούργησε τα πρώτα κέντρα αποτοξίνωσης και απεξάρτησης για παράνομες ουσίες βλέποντας και αντιλαμβανόμενος τους δύσκολους καιρούς με την αυξανόμενη ανοδική πορεία των ναρκωτικών! Ο Αντρέας τα πρώτα χρόνια ήταν άριστος και επιμελής μαθητής και κρατούσε επαφή με τον πατέρα του αλλά ταυτόχρονα και με τους συγγενείς του στην Αγγλία οι οποίοι ήταν αυτοί που τον φρόντιζαν! Στην πορεία άρχισε να χάνεται, να μην είναι συνεπής, να αλλάζει συμπεριφορά! Μέχρι να συνειδητοποιήσει τι συνέβαινε του ανακοίνωσαν από το πανεπιστήμιο ότι ο γιος του έχει μπλέξει με τα ναρκωτικά και ότι το πρόβλημα ήταν πολύ σοβαρό και χρειαζόταν να κλειστεί σε κέντρο θεραπείας!
Χάθηκε η γη κάτω από τα πόδια του! Πήγε αμέσως στην Αγγλία και τον ένταξε σε πρόγραμμα εσωτερικής θεραπείας! Ο ίδιος ήξερε πάρα πολύ καλά πόσο δύσκολο είναι όμως πίστευε ότι αυτή τη φορά ο Θεός θα ήταν με το μέρος του, ότι του το χρωστούσε και θα του έκανε το χατίρι να του σώσει το γιο του! Μάταια όμως! Λίγες μέρες αργότερα πέθανε από υπερβολική δόση η οποία μάλιστα ήταν και νοθευμένη!
Χθες του είπε το τελευταίο αντίο στην Αγγλία και σήμερα επέστρεψε στο σπίτι του! Κάθεται στο τραπέζι και κοιτάζει τις δυο φωτογραφίες της συζύγου και του γιού του! Μετέπειτα κοιτάζει ξανά το εικονοστάσι, ενώ στην συνέχεια παίρνει δυο μπουκάλια με ψυχοτρόπα φάρμακα τα οποία τα καταπίνει μαζί με ένα ποτήρι νερό! Έτσι ο Ηλίας, ο ήλιος όπως τον αποκαλούσαν παύει πλέον να υπάρχει, να φωτίζει τον κόσμο των ψυχιατρικών υπηρεσιών. Πίσω από τον φωτεινό ήλιο υπήρχε πάντα και η σκοτεινή πλευρά του ήλιου του Ηλία η οποία στο τέλος τον νίκησε αφού και ο ίδιος δεν άντεξε τα κτυπήματα της ίδιας του της μοίρας!

_

γράφει η Μαρία Νικολαΐδου