Οι ποιητές κι οι συγγραφείς
μαζεύτηκαν στον κήπο ένα βράδυ,
να βρούνε όπως λένε θέλουν
τ’ απόλυτο το φως μες στο σκοτάδι.

Βρέθηκαν όλοι καθισμένοι
τριγύρω από ένα οβάλ τραπέζι
όλοι τους προβληματισμένοι
αγωνιούν να δουν
το πρώτο φως να τρεμοπαίζει.

Άλλος μέσα στην αγωνία
έγραφε κι έσβηνε χαρτιά
Άλλος κοιτούσε στην γωνία
όπου δεν έτρεχαν παιδιά.

Απήγγειλαν και διάβασαν πολλά
για τα λουλούδια και του κήπου τη δροσιά
για τα κακά του κόσμου
για αγάπες που δεν τέλειωσαν
για πάγους που έσπασαν και έλιωσαν
Αλλά καμία μα καμία
νύξη δεν έκαναν για την ουσία.
Κανείς δεν είπε ρε παιδιά,
για φως δεν είπαμε και για φωτιά,
μιλάμε μόνο για αγάπες
και όλο για έρωτες αντάρτες.

Ώσπου ένας νέος ζωηρός
άγνωστος αλλά αιχμηρός
πήρε της γνώμης του το θάρρος
κι άρχισε να σηκώνει αυτό το βάρος.

Κανείς μας δεν μιλά ποτέ
για αυτό που ορίσαμε πως πρέπει,
γι’ αυτό που θέλουμε όλοι εδώ
και βγάζουμ΄ απ΄ το στόμα μας, με το στανιό.
Για φως εμείς δεν θα μιλάμε;
Για φως γαλήνιο στο σκοτάδι;
Τι περιμένουμε να γίνει;
Να δασκαλέψουμε τον Άδη;
Το φως το βλέπω είναι εδώ,
κάθεται πάντα ανάμεσα μας
όμως κανείς δεν τ’ ακουμπάει
ούτε το βλέπει, ούτε μιλάει
αλλά κοιτά τον ουρανό.
Λες κι είναι φως ότι πετάει,
ότι φωτίζει τεχνητά
λες κι είναι σκότος
οτιδήποτε μιλάει
κι αδημονεί να φωτιστεί καλά.
Φως είναι γέλιο, είναι δάκρυ,
φως είναι χάδι κι ουρλιαχτό
είναι του έρωτα το βέλος
και άθλιο χαχανητό.
Φως είναι όλα όσα συναντούμε
και όσα μένουν μυστικά
φως είναι που αναζητούμε
μες στο σκοτάδι την φωτιά.
Γι’ αυτό σας λέω πάψτε τώρα
όλα τα ανούσια γραπτά
και πάμε όλοι μας να δούμε
που τρεχοπαίζουν τα παιδιά.
Αφήστε κάτω τα μολύβια
κι ανοίξτε όλοι τις καρδιές
γιατί θα φτιάχνετε στολίδια
σε ανόητες περιβολές.

Έφυγαν ξάφνου από μπρος τους
χαρτιά μολύβια και λοιπά
λες και αντάμωσαν το φως τους
λες και ξανάγιναν παιδιά.
Αποχωρήσαν απ’ τον κήπο
εκείνη την γλυκιά βραδιά
μα συμφωνήσαν πεισμωμένοι
να παραμείνουνε παιδιά .