Λες ότι φοβάσαι το σκοτάδι όμως κρύβεσαι σε αυτό.

Το τείχος της καρδιάς σου απόρθητο, δίχως χώρο για έναν «ξένο».

Κανείς δεν μπορεί να το περάσει, φοβάσαι μήπως σε πειράξει,

Και αφήνεσαι στο χάος που μόνος έχεις φτιάξει,

Με την ελπίδα ότι θα βγει λίγο φως.

Πώς θα χωρέσει η ηλιαχτίδα στο παραθύρι όταν την πολεμά η σκιά;

Πώς θα χαμογελάσεις πάλι όταν τρέμεις στην ιδέα της αγάπης;

Αναλώσιμοι είμαστε όλοι και όμως αγαπάμε,

Αφήνουμε την καρδιά μας στα αγκάθια και ας ματώνουμε.

Ποιος έρωτας ψυχή μου δεν πονάει και ποια κομμάτια δεν μαζέψαμε;

Τόλμησε να πεις όχι στο σκοτάδι και θα δεις ότι όλα θα γίνουν όπως πριν.

Όλα θα είναι αλλιώς για εσένα και για εμένα.

Και να θυμάσαι πάντα ότι η θάλασσα ηρεμεί μετά την τρικυμία,

Έτσι θα ηρεμήσει και η βασανισμένη σου ψυχή που τόσα δεινά έχει τραβήξει,

Αρκεί να της δώσεις μία ευκαιρία να ανοίξει ξανά τα φτερά της.

_

γράφει η Δέσποινα Φαναράκη