Εύθραυστες σιωπές

αφόρητα θλιμμένων ανθρώπων.

Νύχτες μελαγχολικές, παράξενες

βουτηγμένες στη ιλύ

της ανθρώπινης ματαιοδοξίας.

Όνειρα ανεκπλήρωτα

θλιμμένες σκιές της ύπαρξής μας

γραμμικές συναρτήσεις του πόθου μας

για ζωή.

Έρωτες αδιάφοροι

που δεν άντεξαν τη βαρύτητα της αλήθειας

και ναυάγησαν στα ρηχά

βυθισμένοι στο ψέμα τους.

«Μεγάλες» αγάπες που ξέφτισαν

ανέλπιστα πρόωρα

που βυθίστηκαν αύτανδρες

στην ανυποληψία της σιωπής.

Μεγάλες προσδοκίες που βούλιαξαν

στο τέλμα της εγωπάθειας

στο πέλαγος της μικροψυχίας

στον βάλτο της υποκρισίας

στο τέλμα της πεζότητας.

Και έπειτα ήρθες εσύ.

Μια απρόσμενη άνοιξη

μια άγνωστη χ

στην εξίσωση της ζωής μου

μια ουτοπική κραυγή, στη σιωπή.

Ένα ουρλιαχτό στο χάος των ημιμαθών.

Να περισώσεις ότι μπορούσες,

να αλλάξεις ότι είναι δυνατόν.

Έχοντας σαν φαρέτρα, τα όνειρά σου.

Γυρεύοντας σε ένα κόσμο ψεμάτων

την μαγική πύλη της αλήθειας, την μαγική πύλη της Εδέμ.

 Την πύλη των ονείρων σου

την πύλη της κ α ρ δ ι ά ς σ ο υ…

_

γράφει ο Φώτης Τρυφωνόπουλος