Η αυτοσχέδια χορωδία των προβολέων, έκαψε την σκηνή κι η φλόγα της πέρασε τις οθόνες των ματιών μας.
Το μεγάλο πεύκο, που αιώνες τώρα σκεπάζει αμαρτίες και αίματα,
στάθηκε αγέρωχο κάτω απ’ τη γριά νύχτα.
Η πανάθλια μύγα έψαχνε να τυραννήσει το επόμενο θύμα.
Ο ανέμελος τραγουδοποιός χόρευε στον μαγικό κύκλο προσπαθώντας,
με νοσταλγία, να κοροϊδέψει την ψυχή του.
Οι νότες του κατέβασαν το χρόνο απ’ το μαραμένο θρόνο κι εκείνος άρχισε να χορεύει
μυητικούς σκοπούς.
Μόλις τον είδαν οι ψυχές άρχισαν να πάλλονται και η ατμόσφαιρα βάρυνε
απ’ τα τσιγάρα και τις προσευχές.
Πώς να ξεφύγεις απ’ το αίνιγμα της σφίγγας;
Χάνονται όλοι απ’ το ίδιο παρελθόν και πηγαίνουν σε δρόμο από ασπαλάθους.
Πάνω τους, το κοράκι που παρατηρεί, κάθεται στο κλαδί και σκέφτεται:
“Θα ’χω πολλή δουλειά κι απόψε”.
_
γράφει ο Θεοφάνης Αθανασόπουλος
“Χάνονται όλοι απ’ το ίδιο παρελθόν …”
μου άρεσε το κείμενό σας,,,πεζό και ποιητικό με εικόνες..μια αινιγματική γραφή που στέλνει κωδικοποιημένο το μήνυμα του χρόνου και της ζωής