Με μεγάλη χαρά και τιμή υποδέχομαι στο δικτυακό τόπο τοβιβλίο.net και στη στήλη μου “Χαρη…τολογώντας”, την πολυγραφότατη συγγραφέα Λεία Βιτάλη.

Αν σας ζητούσα να περιγράψετε τον εαυτό σας με μια πρόταση, ποια θα ήταν αυτή;

Αυτή η πρόταση που έχω βάλει στο προφίλ μου στο μπλογκ μου: «Λατρεύω ό,τι έχει πάθος και είναι ροκ».

Σπουδάσατε Νομικά, Ψυχολογία, Δημοσιογραφία. Η συγγραφή πως προέκυψε;

Ήταν μια εσωτερική ανάγκη που είχε τις ρίζες της στα πολύ μικρά μου χρόνια. Πέντε χρονών –μου έλεγε αργότερα η μητέρα μου- έφτιαχνα ιστορίες και της τις έλεγα. Κι όταν με ρωτούσαν στα έξι μου τι θα γίνω όταν μεγαλώσω απαντούσα: συγγραφέας και καπετάνιος, αλλά πρώτα θα γίνω άντρας. Γιατί τότε ήξερα μόνο άντρες συγγραφείς και άντρες καπετάνιους. Δεν έγινα άντρας –όπως βλέπετε- αλλά τα άλλα δυο τα πάλεψα και τα παλεύω ακόμη. Γράφω και κάνω ιστιοπλοΐα.

Στο ενεργητικό σας έχετε διηγήματα, μυθιστορήματα, θεατρικά και κινηματογραφικά σενάρια, άρθρα… Είναι εύκολη υπόθεση η συγγραφή για εσάς;

Δεν μπορώ να πω αν είναι εύκολη ή δύσκολη, μπορώ όμως να πω ότι είναι μια επίπονη διαδικασία γιατί αφοσιώνομαι πολύ σ’ αυτό που κάνω. Δεν ικανοποιούμαι εύκολα δυστυχώς κι αυτό με εξοντώνει, αλλά συνεχίζω να το κάνω. Μέσα σε σχεδόν τριάντα χρόνια –από τότε που άρχισα να εκδίδω- έχω γράψει 5 μυθιστορήματα, 2 συλλογές διηγημάτων, πάνω από 100 σενάρια για τηλεόραση και κινηματογράφο και 10 θεατρικά έργα (που έχουν παιχτεί τα 7). Θα μπορούσα να έχω γράψει περισσότερα αλλά η γραφή με βασανίζει και την βασανίζω κι εγώ. Τουλάχιστον παίρνω το αίμα μου πίσω.

Κατά τη συγγραφή ενός έργου ποιο κομμάτι ευχαριστιέστε περισσότερο και ποιο σας δυσκολεύει;

Με ενθουσιάζει η έρευνα και την τραβάω όσο μπορώ περισσότερο. Μ’ αρέσει να μαθαίνω και τότε διαμορφώνεται μέσα μου το έργο και οι χαρακτήρες. Κάποια στιγμή ωστόσο χτυπάει ένα καμπανάκι που μου λέει το παράκανες. Τότε σταματάω γιατί ξέρω ότι το πιο πολύ θα με βγάλει απ’ την ατμόσφαιρα. Τότε αρχίζω και γράφω. Τώρα το πόσο ευχάριστο είναι δεν μπορώ να πω με τις συνθήκες που το κάνω εγώ. Πάντως όταν τελειώσει ένα μυθιστόρημα ή ένα έργο είμαι πολύ χαρούμενη.

Μετά από τόσα χρόνια και τόσα πολλά έργα, έχετε καθόλου άγχος κατά την υποβολή ενός καινούργιου  βιβλίου σε κάποιον εκδοτικό οίκο;

Πάντα υπάρχει η ανασφάλεια του συγγραφέα όταν υποβάλει σε κρίση το έργο του. Είναι στη φύση του καλλιτέχνη. Αυτό δεν ξεπερνιέται. Ίσως δεν είναι πια τόσο έντονο όπως την πρώτη φορά αλλά υπάρχει.

Το τελευταίο σας βιβλίο τιτλοφορείται «Ιερή Παγίδα». Μιλήστε μας λίγο για την υπόθεσή του και ποιο το βαθύτερο μήνυμα που θέλετε να περάσετε στους αναγνώστες;

Η «Ιερή Παγίδα» εξιστορεί ένα μεγάλο γεγονός της ιστορίας μας: την άλωση της Κωνσταντινούπολης που άλλαξε τον ρου της ιστορίας στην περιοχή. Όμως δεν το αποκαλώ ιστορικό μυθιστόρημα γιατί όπως είπε και κάποιος κριτικός είναι ένα αιρετικό μυθιστόρημα μαγικού ρεαλισμού. Παρόλο που τα γεγονότα είναι αληθινά η οπτική είναι διαφορετική. Η ιστορία περνάει μέσα από τα πάθη ενός 14χρονου πανέμορφου πρίγκιπα του Βυζαντίου που τον ερωτεύθηκε ο Μωάμεθ ο κατακτητής και τον πήρε στο χαρέμι του. Και η ιερή παγίδα έχει να κάνει με τις μηχανορραφίες της εκκλησίας σε σχέση με το ιστορικό αυτό γεγονός. Όσο για το μήνυμα προτιμώ να αφήνω πάντα τον αναγνώστη μου ή τον θεατή μου να βγάζει εκείνος τα συμπεράσματα. Εγώ απλώς του δίνω τις άκρες του νήματος. Αν με ρωτήσετε τώρα πώς θα χαρακτήριζα εγώ αυτό το μυθιστόρημα μετά από τόσον καιρό ξαναδιαβάζοντάς το θα έλεγα ότι είναι ένα υγρό μυθιστόρημα. Με ό,τι μπορεί να σημαίνει αυτό.

Πώς περνάτε τον ελεύθερο χρόνο σας;

Έχω; Δεν το έχω καταλάβει αυτό. Γιατί και στο θέατρο που πηγαίνω ή στον κινηματογράφο ή τα  βιβλία που διαβάζω μέρος της δουλειάς είναι. Βέβαια μ’ αρέσει πολύ η θάλασσα, το ψάρεμα, η ιστιοπλοΐα και τελευταία ανακάλυψα ότι μ’ αρέσει να φυτεύω ντομάτες και μαρούλια.

Ποια τα επόμενα σχέδιά σας;

Πάρα πολλά αλλά λέτε να τα προλάβω όλα; Ελπίζω όμως να ολοκληρώσω ένα νέο μυθιστόρημα και ένα θεατρικό που έχω στα σκαριά. Κι ακόμη να εμψυχώσω νέους συγγραφείς με τα μαθήματα δημιουργικής γραφής που κάνω εδώ και 15 χρόνια.

Σας ευχαριστώ πολύ για την όμορφη συνομιλία.

Κι εγώ σας ευχαριστώ.

–

Η Λεία Βιτάλη γεννήθηκε στην Αθήνα και κατάγεται από την Κωνσταντινούπολη. Έχει εκδώσει τέσσερα μυθιστορήματα (“Άννα Χ.”, “Η κοιλιά της μεταφράστριας”, “Η τρομοκρατία της μνήμης,” “Το παραμύθι του μεγάλου φόβου”), δύο συλλογές διηγημάτων (“Η μυρωδιά του μαύρου”, “Σκοτεινές μητέρες”) και έχει γράψει οκτώ θεατρικά έργα (“Ευάννα”, “Τζιν Φιζζ”, “Ροστμπίφ”, “Θηρία στην αποθήκη”, “Το γεύμα”, “Το μεγάλο παιχνίδι”, “Αγάπα με!”, “Μαμά μου”). Έργα της έχουν ανέβει στην Αθήνα, στην Κύπρο και στο Λονδίνο. Έχει γράψει επίσης σενάρια για τον κινηματογράφο, την τηλεόραση και το ραδιόφωνο. Σπούδασε Νομικά, Ψυχολογία και Δημοσιογραφία. Έχει εργαστεί ως δημοσιογράφος και κειμενογράφος. Έχει τιμηθεί με το Πανευρωπαϊκό Βραβείο Rizzoli για τη δουλειά της ως κειμενογράφου, με το Μέγα Βραβείο Μυθιστορήματος Τρανούλη για το ιστορικό μυθιστόρημά της “Το παραμύθι του μεγάλου φόβου” και δύο φορές με το Κρατικό Βραβείο Θεατρικού Έργου για τα έργα της “Ροστμπίφ” και “Το γεύμα”.