τοβιβλίο.net υποδέχεται και συνομιλεί με τον νεαρό ποιητή Κώστα Πυξαρά για τη ζωή και το έργο του.

“Η ποίηση είναι το καταφύγιο μου, το ησυχαστήριο μου, ο ιδεατός χώρος που οργανώνω κι αποτυπώνω τη ζωή σύμφωνα με το πως κρίνω ότι θα έπρεπε να είναι, κι όχι σύμφωνα με το πως είναι”.

Kώστας Πυξαράς

Κύριε Πυξαρά σας καλωσορίζω στο το βιβλίο.net.

Καλησπέρα από τα εξωτικά Πετράλωνα.

Πως προέκυψε η ασχολία σας με την ποίηση;

Μάλλον τυχαία. Έγραφα από μικρός σε διάφορα πεδία και πλαίσια. Αλλά έγραφα. Τοίχους, πινακίδες, αποτυχημένα εφηβικά τραγούδια, δισκοκριτικές, αφιερώματα, συνεντεύξεις για μουσικές ιστοσελίδες, blogs, κλπ. Κάποια στιγμή, Απρίλης του 2011 ήτανε, έγραψα το πρώτο μου ποίημα αφορμώμενος από μια ταινία, τους Ατέλειωτους Αρραβώνες, όπου και γινόταν αναφορά στο ποίημα Άλμπατρος του Charles Baudelaire. Το ποίημα λεγόταν Ρέθεμνος. Ήταν κάτι σαν μικρή ωδή στην πόλη του Ρεθύμνου. Συνειδητοποίησα πως το γράψιμο με βοηθά να κρατώ τις ισορροπίες μέσα μου. Έκτοτε τα πράγματα πήραν το δρόμο τους.

Τι είναι για εσάς η ποίηση;

Ποίηση είναι η πραγματικότητα που δεν μπορώ να βιώσω όσο είμαι ξύπνιος. Στην ποίηση δεν έχει οικονομικά ζόρια, δεν έχει άγχη, φορολογικές δηλώσεις, προβλήματα, αδιέξοδα. Στην ποίηση βρίσκω την ηρεμία που μου στερεί ο ρεαλισμός. Είναι το καταφύγιο μου, το ησυχαστήριο μου, ο ιδεατός χώρος που οργανώνω κι αποτυπώνω τη ζωή σύμφωνα με το πως κρίνω ότι θα έπρεπε να είναι, κι όχι σύμφωνα με το πως είναι.

Ποιος στίχος εκφράζει περισσότερο την ψυχοσύνθεσή σας;

Αν και καταλαβαίνετε ότι δεν θα μπορούσε να είναι μόνο ένας, θα έλεγα πως ένας στίχος δικός μου που πραγματικά φωτογραφίζει τη θέση και τη φύση μου μέσα στα πράγματα είναι το ”ας κρατήσουμε λεφτά για ένα tattoo ακόμη. Ο πόνος του είναι αγάπη, κι εγώ αγαπώ”. Από την άλλη πάλι, ένας στίχος που με γεμίζει και θαυμάζω για την απενοχοποίηση που πρεσβεύει είναι του C. Baudelaire απ’ το ποίημα Μεθύστε,

Πρέπει να είσαι πάντα μεθυσμένος.

Εκεί είναι όλη η ιστορία: είναι το μοναδικό πρόβλημα.

Για να μη νιώθετε το φριχτό φορτίο του Χρόνου

που σπάζει τους ώμους σας και σας γέρνει στη γη

Πρόσφατα κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις Πολύτροπον η ποιητική σας συλλογή «Κρασί, έρωτας & χιλιόμετρα». Πείτε μας λίγα λόγια για αυτή.

Το Κρασί έρωτας & χιλιόμετρα είναι μια καταγραφή ποιημάτων δύο ετών, αλλά και μιας γενικότερης αντίληψης και φιλοσοφίας ζωής. Τη διετία 2011 – 2013 κατάφερα να μαζέψω ένα σεβαστό όγκο

ποιημάτων, μέσα στα οποία ξεχώριζε η άποψη μου πως σχεδόν “υποχρεούμαστε” να ζούμε ερωτευμένοι, να ψάχνουμε όλα εκείνα τα ερεθίσματα που θα κάνουν την καρδιά μας να χτυπά ανεξέλεγκτα και φυσικά να ταξιδεύουμε όσο περισσότερο μπορούμε. Να γυρνάμε απελευθερωμένοι απ’ την ανάγκη εύρεσης προορισμού, να βλέπουμε, να μυρίζουμε, να γευόμαστε, να μη χορταίνουμε ποτέ. Όλα αυτά φυσικά, θα ήταν αδύνατον να φτάσουν στην πραγμάτωση τους χωρίς ένα μπουκάλι κρασί να μας συντροφεύει. Οι εκδόσεις Πολύτροπον φάνηκε να συμφωνούν με τις απόψεις μου, και μου δώσανε την ευκαιρία όλα αυτά που κρατούσα σε σημειωματάρια και αρχεία word να πάρουν σάρκα και οστά μέσα απ’ τη συγκεκριμένη συλλογή. Μόνο να τους ευχαριστήσω μπορώ.

Πως ξεκινάτε να γράφετε ένα ποίημα; Τι μπορεί να σας εμπνεύσει;

Συνήθως λέξεις. Λέξεις, ατάκες, συνθήματα. Η δύναμη του λόγου γενικότερα. Μια κουβέντα που θα πει κάποιος, που ενώ μπορεί να μη συνοδεύεται από καμιά λογική αλληλουχία ή κάποιο ενυπόστατο συνειρμό, μπορεί συχνά να αποτελέσει το έναυσμα να γράψω ένα ποίημα.

Ποιος είναι ο αγαπημένος σας ποιητής και γιατί;

Ένας δε θα μπορούσε να είναι για κανένα λόγο. Αλλά θα έλεγα με σιγουριά ότι αγαπώ τον Charles Baudelaire γιατί ουσιαστικά σημάδεψε τη έναρξη της ποιητικής μου πορείας, το Νίκο Καββαδία οπωσδήποτε, αφού πρόκειται για έναν απ’ τους ποιητές με πολλά μίλια και εικόνες στην πλάτη, θα ήταν αδύνατο να μου περάσει απαρατήρητος, ενώ θα βάλω και ως τρίτο αγαπημένο ποιητή τον Τάσο Λειβαδίτη γιατί μου θυμίζει τον πιο όμορφο εαυτό μου.

Πως περνάτε τον ελεύθερο χρόνο σας;

Ταξιδεύω, αλλάζω πόλεις/χώρες/σπίτια, πηγαίνω σε γήπεδα, συναντώ φίλους, γράφω, ερωτεύομαι, απογοητεύομαι, πέφτω, σηκώνομαι, κλαίω, γελάω, πίνω, διαβάζω, ακούω μουσικές, προβληματίζομαι, τρομάζω, ενθουσιάζομαι. Ζω, με μια λέξη. Όταν τα πράγματα δυσκολεύουν δουλεύω κιόλας. Αν και μου τρώει πολύ απ’ τον ελεύθερο μου χρόνο η δουλειά.

Ποια τα επόμενα σχέδιά σας;

Αυτήν την περίοδο γράφω το προσωπικό μου On the Road σα μικρός, πολύ μικρός, Keruac. Διακατέχεται βέβαια από μια πολύ πιο συναισθηματική χροιά. Πρόκειται για μια καταγραφή της ζωής μου μέσα από ανθρώπους, άλλους περαστικούς, άλλους πιστούς στις θέσεις τους ακόμη, εργασιακούς χώρους, έρωτες, απογοητεύσεις, νίκες, αλκοόλ, μετακομίσεις, συναισθήματα, λανθασμένες και σωστές επιλογές, με φόντο πάντα το πεδίο μάχης που υπάρχει μέσα μου. Τυπικά πράγματα, ξέρετε πως είν’ αυτά.

Σας ευχαριστώ για την όμορφη συνομιλία.

Εγώ ευχαριστώ για το χώρο και την ευκαιρία που μου παρείχατε.

Ο Κώστας Πυξαράς γεννήθηκε στην Καβάλα το 1986. Σπούδασε γραφιστική επειδή κάτι έπρεπε να σπουδάσει! Ευτυχώς δεν ασχολήθηκε ποτέ σοβαρά. Έχει πλούσια εμπειρία σε δουλειές που δεν απαιτούν καμία εμπειρία. Μεγαλύτερό του μέλημα είναι να προσέχει τον εαυτό του, υποχρέωση σ’ αυτούς που τον αγαπούν, αλλά τελικά, μάλλον, ζει από σύμπτωση. Ο Απρίλιος του 2014 τον βρίσκει στην Αθήνα.