Το μέλλον χλωμό πια μου μοιάζει
πίσω απ’ τις ψεύτικες
φάτνες
με το χάρτινο βρέφος
Κι οι δρόμοι άδειοι
από πεζά στιχάκια και μηνύματα
Κάτι να φταίει,
ψάχνουμε
κάτι να βράζει μέσα μας
να μας οργώνει
Κι ύστερα
διαμαρτυρία έξω απ’ το σταθμό
για κάτι σκόρπιες μνήμες που ξεσκέπασε η βροχή
για μια ψυχή
που δε λογιέται να σωπάσει
για ένα παιδί
που δεν ηθέλησε να κρύψει
Όσα οι μεγάλοι του τυλίγαν
με χρωματιστές κλωστές
Μα να! Κοιτάχτε!
σα να αντικρύζω μιαν αχτίδα από τον ήλιο
Όχι,
είναι ακόμη ένα φλας της μηχανής
μια στιγμή
που κάποιος θέλησε
τα βλέμματά μας τα αδειανά
να μας φωτίσει
Να μας έχει
φυλαχτό της δανεικής γενιάς μας
και παρακαταθήκη στην επόμενη
Το μέλλον χλωμό πια μου μοιάζει
κι όλα
θυμίζουν Βερσαλλίες
στο πέρασμά τους
Να τα πάλι τα φώτα από μακρυά
Ποιός νά ‘ναι;
-οι ματαιόδοξοι με τις γαλάζιες μηχανές
λες
Και το δωμάτιο σα να φωτίζει ξαφνικά
«Άστους» μου λες
«κι αν μας τραβήξουν μια φορά,
τι θα μας κάνουνε με τόσο μίσος στην καρδιά;»
«Άστους.
Ας μας έχουν δανεικούς
και ας καίνε
ένα, ένα τα κομμάτια μας
μέσα στων μηχανών τους τη φωτιά»
«Άστους, να μας κοιτάνε με τη θλίψη χαραγμένη
στις βαθειές ρυτίδες»
Λες και σκύβεις το κεφάλι σου
«Μια ακόμη λέξη κύριε ποιητή!»
ζητά ο κόσμος
Κι εσύ. Σα να μας ξέρεις χρόνια
δακρύζεις και μονολογείς
«Τέτοιοι που γίναμε… τι να μας κάνουν;»
_
γράφει η Παναγιώτα Καραγιαννίδη
Δυνατό πολύ δυνατό γραπτό!!!Να είστε καλά Παναγιώτα!!
Σας ευχαριστώ πολύ!!!
Εξαιρετικο Παναγιώτα…. Χρόνια πολλά…καλή μας αντοχή!
Να είστε καλά!! Χρόνια πολλά!!!