Τη χαραυγή ντύνεσαι Αφροδίτη
ήλιος χρυσός το απομεσήμερο
στο έρεβος ασημένιο φεγγάρι.
Κι εγώ, καταδικασμένος να ζω,
σ’ ένα μόνο γαλάζιο αστέρι
να θαυμάζω όλα τα άλλα.
Σε όλα τα άλλα είσαι εσύ…
εγώ… ένας ταπεινός στρατιωτάκος του σύμπαντος
που με διάλεξε να σε προσέχω.
_
γράφει o Χρήστος Φαρμάκης
Ακολουθήστε μας
Real News Καθημερινή Πρώτο Θέμα Το Βήμα της Κυριακής Δώστε μας το email σας και κάθε Παρασκευήθα έχετε στα εισερχόμενά σας τις προσφορές των εφημερίδων (Δεν στέλνουμε ανεπιθύμητη αλληλογραφία ενώ μπορείτε να διαγραφείτε με ένα κλικ και δεν θα...
Για σένα Η ποίηση είναι σαν κλάσμα στον χρόνο,ποτέ δεν θα φτάσει το ένα, το απόλυτο. Μερικές φορές μεγαλώνει ο αριθμητής,η φωνή και η ψυχή που αναστενάζει.Άλλες φορές ο παρανομαστής, τρελαίνεται,το βάρος του κόσμου, η σκιά που μας πνίγει. Το κλάσμα πάντα κινείται, μα...
Μια ελπίδα για το αύριο, ανασταίνεται απ’ το χθες Ξετυλίγονται οι σκέψεις διαγράφονται ενοχές Με την πρωινή την αύρα, νέα μέρα ξεκινά Κι όλες οι στιγμές που σβήσαν αναπλάθονται ξανά Με τον χρόνο όλα περνάνε κι όμως πίσω δεν γυρνούν Κι αν πληγές θεραπευτούν...
Ακολουθήστε μας στο Google News
Επιμέλεια άρθρου
Διαβάστε κι αυτά
Μια ελπίδα για το αύριο, ανασταίνεται απ’ το χθες Ξετυλίγονται οι σκέψεις διαγράφονται ενοχές Με την πρωινή την αύρα, νέα μέρα ξεκινά Κι όλες οι στιγμές που σβήσαν αναπλάθονται ξανά Με τον χρόνο όλα περνάνε κι όμως πίσω δεν γυρνούν Κι αν πληγές θεραπευτούν...
Γυναίκα σε άχρονο τοπίο (μελάνι σε χαρτί, 30Χ20cm.) Τι εστί εγώΈνα φαινομενικό τίποταΕμείςΚαι το μόνο που εγκυμονώΕίναι χάος κενόπου έρχεται πρόωρα σε κενό Ίσως ισχυριστούν φαντάσματος φενάκη ήΈστω ολογράμματος οφθαλμαπάτηΑλλά τα χέρια μου λένε βρίσκουν καθαράΚαι ξέρω...
Λόγια λέγονται κάθε μέρακαι εσύ από το μπαλκόνι κοιτάςαπολαμβάνοντας τη σιωπή του μηδέν. Λόγια που πετάνε σαν πουλιάκαι γεμάτα αγάπης κακοφωνίες.Όλα όσα ήθελεςόλα όσα έχειςβρίσκονται εμπρός στα μάτια σου. Απόλαυσε το σκηνικόκαι την νεκρική γαλήνητώρα που την κορυφή...
0 Σχόλια