Σώμα του Χρόνου

Μαρία Σκουρολιάκου

Η ευαίσθητη ψυχή της Μαρίας Σκουρολιάκου είναι εξόχως δύσκολο να μην αντιδράσει σε όλα εκείνα τα απλά αλλά και τα σύνθετα, τα μεγάλα αλλά και τα καθημερινά που απασχολούν τον άνθρωπο. Με την πένα της, αποτυπώνει στο χαρτί σοβαρά φιλοσοφικά ζητήματα στην καινούρια της ποιητική συλλογή με τίτλο «Το Σώμα του Χρόνου» που κυκλοφορεί από το Κέντρο Ευρωπαϊκών Εκδόσεων ΧΑΡΗ ΤΖΟ ΠΑΤΣΗ.

Την ποίηση της Σκουρολιάκου δεν είναι εύκολο να την αντιληφθεί κανείς σε ολόκληρο το βάθος της αν δεν επιμείνει, αν δεν εντρυφήσει σε κάθε μία λέξη χωριστά διότι ανήκει, τουλάχιστον αυτό πιστεύει ο γράφων τούτες τις σκέψεις, στους λογοτέχνες που πασχίζουν να παραδώσουν στους αναγνώστες έργο καλλιεπές ακόμα και στην τελευταία του λεπτομέρεια. Αν παρακολουθήσει κανείς τη γραφή της, από το πρώτο έργο μέχρι το στερνό της, θα διαπιστώσει πληρότητα νοημάτων, ρεαλισμό στην απόδοση των σκέψεων και την αποτύπωση της πραγματικότητας μα κυρίως τη διαρκή αγωνία τής ψυχής της που επιθυμεί το ιδανικό ολόγυρά της. «Ας μιλήσει ο πόνος / Για τα σκυφτά κορίτσια / στα σπλάχνα της Ανατολής / που βάφουν με σιωπή την έρημο»[1], γράφει δίνοντας μια εικόνα τόσο εκρηκτικά δυνατή στον αναγνώστη όσο και η ίδια η «σιωπή» τής ερήμου για την οποία γράφει. Και συνεχίζει λίγο πιο κάτω «Ας μιλήσει ο πόνος. / Για τους λαούς που άδικα / συντρίβονται κι είναι / στα άπατα βουνά ο θεός τους». Πώς να τολμήσει κανείς να γράψει κάτι για τη συγκλονιστική γραφή της χωρίς να γίνει ο ίδιος συγκλονιστικότερος; Εξόχως δύσκολο το εγχείρημα… Έχει, άραγε, αναλογιστεί η ποιήτρια σε τι δρόμους σκέψης οδηγεί το μελετητή τής ποίησής της αν όχι σε φοβερά συγκλονιστικούς;

Είναι φανερό πως η Μαρία Σκουρολιάκου έχει βαθιά μελετήσει την ποίηση, ενδεχομένως, αν τούτο δεν είναι αυθαίρετο συμπέρασμα, ορισμένοι στίχοι της θα μπορούσαν να είναι δανεισμένοι από την πένα πολύ μεγάλων ποιητών που -κυριολεκτικά- θα τη ζήλευαν. Ιδίως μετά τη δύση τού ηλίου… «Νύχτα. Σπέρματα συνήθειας. / Πήρα του κρεβατιού τους δρόμους / να σε συναντήσω. […] Δύω. Με ωμέγα.»[2]. Ο συμπυκνωμένος και μεστός λόγος στην εν λόγω ποιητική συλλογή δεν είναι καινοφανής στην γραφή της ποιήτριας που για ακόμα μία φορά έρχεται να επικυρώσει το γεγονός ότι πρόκειται για μια μεγάλη μορφή της ελληνικής λογοτεχνίας. Και σ’ αυτούς, τους μεγάλους λογοτέχνες, εμείς οι υπόλοιποι οφείλουμε τον ανάλογο σεβασμό. Όχι μόνο γιατί τολμούν, όπως η Μαρία Σκουρολιάκου, να ανοίξουν νέους δρόμους σκέψης αλλά κυρίως γιατί φανερώνουν χωρίς περιστολές τον κόσμο μας όπως είναι και δεν μπορούμε παρά να τον αντικρύσουμε γυμνό, όπως του πρέπει κι αναλαμβάνοντας το μερίδιο της ευθύνης που μας αναλογεί. Το Σώμα του Χρόνου είναι ποίηση. Αληθινή!

____

[1] Από το ποίημα «ΣΤΟΥΣ ΚΟΥΡΣΕΜΕΝΟΥΣ ΔΡΌΜΟΥΣ»

[2] Από το ποίημα «ΔΥΩ»