Μου λες να μην κοιτώ
τα αστέρια όταν νυχτώνει
λένε πως είναι γρουσουζιά
το φως τους να θαυμάζεις

Είναι το φως τους δυνατό
τα μάτια σου θα τσούξουν
κι η δύναμή τους καυτερή
το δέρμα σου θα κάψουν

Μην το φορτώσεις στη ψυχή
το βάρος θα σε πνίξει
κάνουν σαν θέλουν φονικό
και σε κατατροπώνουν

Το φως τους μη νοσταλγήσεις
γιατί  η θύμησή του με  σύγχυση
τα σωθικά πυρώνει
και σαν εμμείνει η άτιμη
τη φλόγα σου φουντώνει

Κράτα τη φλόγα σου σβηστή
μην τύχει και τη δούνε
οι γύπες που τρελαίνονται
θα ‘ ρθούνε να την πιούνε

Και θα απομείνεις έρμαιο
στα αδίσταχτά τους ράμφη
Καθώς εκείνοι θα  ρουφούν
άπληστα την ύπαρξή σου

Δεν θα τους νοιάξουν οι πληγές
κι έτσι απλά θα σε αφήσουν
με ένα κενό πρωτόγνωρο
που μάταια θα θες
να διώξεις

Ένα κενό που κάποτε
τη θέρμη του φωτός τους ένοιωσε
κι ύστερα θα μάθεις να το λες
“τα άστρα μην τα θαυμάζεις”