Η νύχτα συνταράσσεται
από αναπάντεχα ραπίσματα.
Κι εγώ αποκαμωμένος την κοιτάζω.
Σταυρώνω τα πονεμένα μου άκρα
που αναζητούν απαντήσεις.
Το βλέμμα μου της εξομολογείται…
Δε μπορείς να στοιχειώνεις τη ζωή μου.
Δε μπορείς να αποχρωματίζεις
την κάθε μου στιγμή.
Δε μπορείς να με καταποντίζεις
στα βάθη της σιωπής σου.
Κι εκείνη ψέλλισε…
Άδραξε την ευκαιρία της μέρας
και αποχωρίσου το βολικό μου ένδυμα.
_
γράφει η Βασιλική Ζωγραφούδη
0 Σχόλια