Γράφει η Θεοδοσία Καϊδόγλου (Theda)

Δεν ξέρω τί κάνετε εσείς στις πόλεις σας, αλλά εμείς στην πόλη μας κουβαλάμε πολλή τρέλα. Μαζευόμαστε κάθε τόσο σε μια λέσχη. Όχι χαρτοπαικτική. Αν και θα μπορούσε να μοιάζει με τέτοια, τώρα που το σκέφτομαι, σε σχέση με το συνωμοτικό κι εθιστικό της χαρακτήρα. Μια λέσχη ανάγνωσης βιβλίου. Ένα παιχνίδι είναι κι αυτό, όχι βέβαια με χαρτιά, αλλά με βιβλία. Μια φορά στις τρεις βδομάδες περίπου, έχουμε κλεισμένο ραντεβού, ιερό για μένα, συναντιόμαστε σε μια δημοτική βιβλιοθήκη, διαβασμένοι πάντα – έχουμε ήδη προκαθορίσει από την προηγούμενη συνάντηση ποιό βιβλίο θα έχουμε διαβάσει όλα τα μέλη- και συζητάμε περί αυτού. Αν είσαι στα καλά σου, δεν μπλέκεσαι με τέτοια. Αγοράζεις ή δανείζεσαι το βιβλίο σου, κλείνεσαι στο σπίτι σου, στη βεράντα σου, στην παραλία σου, το διαβάζεις, το τελειώνεις, παίρνεις άλλο, το ξεκινάς, το τελειώνεις κι αυτό και ούτω κάθε εξής. Πρέπει να κουβαλάς πολύ ανικανοποίητο εαυτό για να μπερδευτείς έτσι. Να υπάρχεις με μεγάλη αντάρα μέσα σου. Και αυτό είναι τώρα το ζητούμενο. Να μην ησυχάζεις. Και να το επικοινωνείς. Μόνο σ΄ αυτήν την περίπτωση θα γίνεις χρόνιο μέλος μιας παρόμοιας λέσχης. Όταν θα θέλεις να διαβάσεις, αλλά όχι μόνο αυτό. Όταν θα θέλεις να μοιραστείς αυτό που διάβασες μαζί με άλλους. Και να μετατρέψεις τότε ένα βιβλίο, από ένα βιβλίο, στο βιβλίο σου. Να βάλεις τη δική σου στάμπα στο ανάγνωσμα, να το σφραγίσεις με τα μάτια σου και την ψυχή σου, το μυαλό και τις εμπειρίες σου. Και να έχεις το θάρρος να εκτεθείς και να κατατεθείς εδώ. Μοιάζει με ομάδα ψυχοθεραπείας θα μου πείτε. Και ίσως είναι. Μόνο που εδώ δε βάζεις το χέρι  στην τσέπη, αλλά μόνο στην καρδιά. Οφείλεις μια ειλικρίνεια βέβαια αν θέλεις να πετύχει όλο αυτό. Μια ειλικρίνεια απέναντι στο βιβλίο, στον εαυτό σου και στους υπόλοιπους, που συνωμοτούν μαζί σου. Δεν ξέρω, δε θέλω να προκαλέσω φασαρία κι αναστάτωση, αλλά το να δοκιμάσει κανείς να συμμετέχει σε μια λέσχη ανάγνωσης, είτε αγαπάει τα βιβλία, είτε βιώνει μοναξιά, είτε δεν του αρκεί ένας καφές στην παραλία κι ένα τσίπουρο την Κυριακή, είναι επείγον. Είτε είναι ανιδιοτελής και δε θέλει να προσφέρει το παραμικρό στους άλλους, αλλά θέλει μόνο να ρουφήξει το μεδούλι από τις σκέψεις τους και να λάβει ερεθίσματα, είτε, αντίθετα, θεωρεί πως είναι τόσο αξιόλογη η ματιά του, που προσφέρεται να τη ρίξει βορά στους εγκεφαλικούς κυνόδοντες των υπολοίπων, εδώ όλα επιτρέπονται, γιατί η πνευματική εκμετάλλευση αυτού του τύπου είναι η μόνη εκμετάλλευση, που ευλογείται, για να μην πω πως επιβάλλεται και παρεξηγηθώ. Ας έρθει λοιπόν. Σε μας, σε άλλους, στην πόλη του, στον τόπο του, στη γειτονιά του, ας τροφοδοτήσει ή ας γεννήσει κάτι ανάλογο. Οι λέσχες ανάγνωσης είναι γιάφκες, που τρομοκρατούν τη σοβαροφάνεια και την πνευματική τύφλωση, την προσωπική μοναξιά και τον ξεχειλωμένο χρόνο και δεν τιμωρούνται ούτε ποινικά ούτε ηθικά. Το αντίθετο μάλιστα. Εξορίζουν τον καναπέ και την τηλεθέαση, την ύπνωση και το λήθαργο της σκέψης και προσφέρουν μια πυκνότητα πλούσια σε εντάσεις, διαφωνίες, γέλια και μοιράσματα, φυλακίζουν την εσωστρέφεια και αφυπνίζουν. Δοκιμάστε το. Κι αν δε σας αρέσει, πάσο!