Τα νέα μαθεύονται πάντα αργά.
Τα φέρνουν τα πουλιά που μας χτυπούν στον ύπνο μας και μας ξύνουν την πληγή.
Τα νέα τρέχουν πιο γρήγορα απ’τα πουλιά
Στον ύπνο μας τρομάζουμε από τις εικόνες
που σαν λεπίδες
φτερουγίζουν μπροστά στα μάτια μας.
Το στόμα τους από την δίψα,
Στεγνό.
Πλημμυρισμένα τα χείλια μας
Συγκρατούν τις λέξεις.
Μέχρι πότε θα έχουμε
Νέα αίματα,
Τρύπιες εικόνες αγάπης
Και το φως να ωχριά μπροστά
Στο σκοτάδι;
Μην σβήσεις το φεγγάρι
Πριν ξεθωριάσει η αυγή
Γιατί τα παιδιά απόψε δεν ήρθαν.
_
γράφει η Χριστίνα Περώνη
0 Σχόλια