είμαι κάτι όστρακα σπασμένα τα χέρια, τα πόδια, η ψυχή χαμένα·
είμαι κάτι απίστευτα λυγισμένο σαν το δεις, ξέρεις πως είναι ηττημένο από ένα θεριό -χρόνια πριν- γεννημένο·
να είναι ο ήλιος που με φανερώνει… να είναι η αγάπη μου που δεν στεριώνει… πάντως, με μαχαιρώνει ώρες ώρες με σκλαβώνει μου αμαυρώνει τ’ όνομα που κρατώ·
σάπια χαρτιά η ταυτότητα μου, θολά γυαλιά μπροστά μου·
να παραπατώ ατέρμονα στης νύχτας την λύπη.
_
γράφει ο Τζο
Ακολουθήστε μας
Real News https://youtu.be/tdZT4S3JGN0Καθημερινή https://youtu.be/dFTTPv2c1TI?si=zjYSDVebBgC7ismp https://youtu.be/8n-sx6mb2zA?si=-M3GIqehlPUAx5yQΠρώτο Θέμα Το Βήμα της Κυριακής Δώστε μας το email σας και κάθε Παρασκευήθα έχετε στα εισερχόμενά σας τις προσφορές των...
Κάθομαι, κοιμάμαι. στέκομαι κοιμάμαι και ξαπλώνοντας πάλι κοιμάμαι. Υπνοβατώντας ψάχνω την ελπίδα μες στο βαθύ το χάος. Με ύπνο το ξεπερνάω. Στον ύπνο βρίσκω ηρεμία, στο ξύπνιο με πιάνει μελαγχολία κι εκεί που λέω να το παλέψω με κυριεύει υπνηλία. Σμίγω με...
Τους άκουγε όλη νύχτα Άλλοτε να ερωτεύονται και άλλοτε εκείνη να σπάει σε ό,τι πολυτιμότερο είχε Τότε ήταν που τα δάκρυά της χτυπούσαν με κρότο το ταβάνι όπως πέφτουν δεκάδες τα παιδιά από τα πολυβόλα ή όπως εκείνα τα πουλιά κλείσανε τις φτερούγες τους και παραδόθηκαν...
Ακολουθήστε μας στο Google News
Διαβάστε κι αυτά
Τους άκουγε όλη νύχτα Άλλοτε να ερωτεύονται και άλλοτε εκείνη να σπάει σε ό,τι πολυτιμότερο είχε Τότε ήταν που τα δάκρυά της χτυπούσαν με κρότο το ταβάνι όπως πέφτουν δεκάδες τα παιδιά από τα πολυβόλα ή όπως εκείνα τα πουλιά κλείσανε τις φτερούγες τους και παραδόθηκαν...
Μήνας μπαίνει, μήνας βγαίνει… Τι μένει απ’ τον Ιούνη; Η βόλτα στα σοκάκια της Άνω Πόλης. Η ιεροτελεστία του φιλιού – κρυμμένη στις βουκαμβίλιες, μακριά απ’ τις αδιάκριτες ματιές – Γύρω γιασεμιά, λουλούδια κι ασπρισμένοι τοίχοι. Σοβάδες που ξεκολλούν και...
Σε προσμένω κάτιΔιάπυρους Ιούνηδες καιΤ’ απεχθή φθινόπωρα. Τους ενδιάμεσους μήνες Είτε τρώω χιόνι καιΦλέγομαιΕίτε κρεμάμενος σε μια σεκόγιαΣφίγγω τη θηλή Και σου γράφω ποιήματα. _ γράφει η Παρασκευή...
0 Σχόλια