9 Σχόλια

1. 

   marimar στο 30/01/2014 σε 2:12 μμ

   Πολύ δύσκολα μου αρέσει ένα λυπητερό και απαισιόδοξο ποίημα. Αλλά αυτό σε κάνει να θέλεις να πιάσεις στα δυο σου χέρια το κεφάλι του απελπισμένου και να τον κάνεις να σταθεί ξανά όρθιος…..

   Απάντηση
2. 

   ΧΡΙΣΤΟΦΟΡΟΣ ΠΑΠΑΧΑΡΑΛΑΜΠΟΥΣ στο 30/01/2014 σε 5:16 μμ

   «Και μια ανάμνηση τρέχει στα κλαδιά να κρυφτεί
   Τα δεν πρέπει, τα λάθη, όλα ήταν εκεί»

   Βαγγέλη, πόσα “δεν πρέπει” “πόσα λάθη” που πάντα είναι εκεί βαθιά κι ολοζώντανα μέσα στην ψυχή μας δεν πασχίζουμε να κρύψουμε σε δέντρα γυμνά όσο και τα συναισθήματα μας. Αλλά ξέρεις όμως; Καμιά φορά τα μαύρα πουλιά μπορεί να είναι δημιουργήματα της θεραπεύτριας λήθης που στέλνει μακριά τον πόνο που χαράζει τις αναμνήσεις μας και δεν μας αφήνει να…..«τελειώνουμε εδώ». Φίλε μου πολύ θλίψη κουβαλάει το πολύ όμορφο ποίημά σου που ζωντανεύει εικόνες ανάλογες με την εικόνα που επέλεξες.

   Απάντηση
3. 

   Βάσω Αποστολοπούλου στο 30/01/2014 σε 7:28 μμ

   “Κάτι μαύρα πουλιά κι ένα δέντρο γυμνό
   Έχει λήξει ο χρόνος και τελειώνω εδώ”

   Η απόγνωση της γνώσης – ότι τα λάθη ήταν τραγικά… ανεπίστρεπτα… καταλυτικά… Ότι έχασες – και χάθηκες… και μένουν μόνο οι τύψεις, μαύρα πουλιά, να ροκανίζουν την ψυχή…

   Πολύ όμορφο μέσα στην μελαγχολία του, φίλε μου Βαγγέλη!

   Απάντηση
4. 

   Βαγγέλης Θερμογιάννης στο 31/01/2014 σε 10:14 πμ

   Ευχαριστώ για τα σχόλιά σας.

   Απάντηση
5. 

   Xριστίνα Ταράτσα στο 31/01/2014 σε 12:53 μμ

   Μια λαμπρή καθαρότητα της ανάμνησης μέσα από ένα σκοτεινό τοπίο διαφαίνεται στο ποίημα του Βαγγέλη Θερμογιάννη. Μια αίσθηση κραυγής και μια διάχυτη μελαγχολία του ποιητή για ό,τι χάθηκε στο διάβα του χρόνου, που ωστόσο κρύβει μια διαφάνεια, σαν οι μνήμες να μη χάθηκαν στη λήθη, αλλά να περιστρέφονται γύρω από την ψυχή, διατηρώντας τη ζωντάνια τους. Ένα ποίημα με ανθρωπιά, ζεστασιά, που αναδεικνύει τον σκεπτόμενο άνθρωπο. Συγχαρητήρια στον Βαγγέλη Θερμογιάννη για το υπέροχο ποίημά του.

   Απάντηση
6. 

   Βαγγέλης Θερμογιάννης στο 01/02/2014 σε 3:20 μμ

   Σε ευχαριστώ πολύ Χριστίνα.

   Απάντηση
7. 

   Μαργαρίτα Αρβανίτη στο 01/02/2014 σε 8:30 μμ

   Μου αρέσει πολύ! Ναι… έχει μια θλίψη , μια μελαγχολία …γι αυτό και γεννήθηκε αυτό το ποιήμα! Πιστεύω ότι πιο πολύ ο πόνος , η θλίψη εμπνέει, γιατί αυτά απασχολούν βασανιστικά το “μέσα ” του ανθρώπου , που βρίσκει διέξοδο στη ποίηση! Κάθε πόνος αφήνει και μια χαρακιά που κλείνει μέσα της και μιά πληροφορία! Η χαρακιά υπάρχει στο ποιήμα…η απώλεια του αγαπημένου προσώπου και η πληροφορία ειναι ότι η συνείδησητα έρχεται μετά! Δεν μπορούμε συνήθως να αξιολογήσουμε τα γεγονότα τότε που συμβαίνουν, τα όσα λάθη έγιναν, τα όσα δεν έπρεπε να γίνουν , γιατί αν μπορούσαμε τότε να τα αξιολογήσουμε δεν θα γινόντουσαν! Η συνείδηση έρχεται μετά …όταν ετεροχρονισμένη δεν αφήνει και πολλά περιθώρια διορθωτικών επεμβάσεων! Εκεί και η απελπισία του αδιέξοδου….” έχει λήξει ο χρόνος και τελειώνω εδώ” !!! Επειδή το κάθε τι εμπεριέχει και το αντίθετό του,,, μένει τουλάχιστον η γνώση εκείνη που προστατεύει από την επανάληψη του ίδιου λάθους. Τη στιγμή δηλ. που συμβαίνουν τα γεγονότα επειδή η συνείδησή τους θα έρθει μετά , όταν αυτό το ξέρουμε πια, …στεκόμαστε απέναντι σε αυτά με περισσότερη “ανοχή” και κριτική διάθεση , δίνουμε περιθώρια διερεύνησης των πεπραγμένων, ώστε να μην έρθει η στιγμή της διαπίστωσης ενός ανεπιθύμητου τέλους! Δυνατό το ποίημα κ. Β.Θερμογιάννη σε εικόνες , συναισθήματα , στάσεις ζωής!

   Απάντηση
8. 

   Χρίστος Σοροβέλης - Συγγραφέας στο 04/02/2014 σε 6:38 μμ

   πολύ όμορφο, ταξιδεύει και σαγηνεύει

   Απάντηση
9. 

   Βαγγέλης Θερμογιάννης στο 05/02/2014 σε 7:01 μμ

   Σας ευχαριστώ πολύ όλους για τα σχόλιά σας!

   Απάντηση