Πίνεις το δάκρυ για νερό
τη θλίψη έχεις φίλη
έχεις τον πόνο αδελφό
την ερημιά στα χείλη
Έχεις αφήσει μια πληγή
του τόπου σου που αιμορραγεί
από των εχθρών του τη σφαγή
τ’ ολέθρου την πικρή κραυγή
Δεν έχεις σπίτι να σταθείς
κρεβάτι να πλαγιάσεις
νερό καθάριο να λουστείς
τα πάθη να λαγιάσεις
Ξεριζωμού ο σπαραγμός
άγνωστου δρόμου ο χαλασμός
ξένος παντού και μόνος
και σύντροφός σου ο τρόμος
Της προσφυγιάς τ’ αγκάθι
των σπλάχνων σου σαράκι
βάσανο που δε σβήνει
βαθιά οδύνη αφήνει.
_
γράφει η Ελένη Λουκά
0 Σχόλια