Θαρρείς πως ξέρεις να ακούς.
Να θάβεις το εγώ σου στις στάχτες του εμείς,
Πώς η γενναιότητα σου δεν κοιτά ορίζοντες
Πώς δεν φοβάσαι να τσαλακωθείς για να ζήσεις.
Όμως ποιον ξεγελάς τις νύχτες;
Σε ποιο άδυτο ψάχνεις τα κενά σου;
Θέλεις να νομίζουν ότι μοιάζεις,
Ενώ το μέσα σου γελάει!
Δεν θες να μοιάζεις, θες να είσαι ο Ένας.
Το υποσυνείδητο σου επιθυμεί την αίγλη
Και εσύ χαμένος στο ασυνείδητο, να ψάχνεις πάλι.
Μιλάς και όλο μιλάς… μα δεν βγαίνει λέξη,
Και όταν αναρωτιέσαι το γιατί,
Βρίσκεις τον εαυτό σου ξανά να πνίγεται
Να χάνεται σε ένα ακόμα άδυτο.
Σε ένα ανίκητο υπερεγώ,
Που σου στερεύει το οξυγόνο.
_
γράφει η Δέσποινα Φαναράκη
0 Σχόλια