Ίσως είναι το μητρικό σου αλάτι γλώσσα μου,
που σήμερα με έφερε κοντά σου.
Το αλάτι σου που άνοιξε την πόρτα του ουρανού μου
κι έσκασε μέσα μου σαν ρόδι, σαν πυροτέχνημα, σαν κύμα…
Το αλάτι σου που πασχίζει να επιβιώσει μες
τα ανεμόδαρτα τα ρήματα, τα ρόδινα τα επίθετα,
των τύπων τα τσουγκρίσματα και των φτωχών τα κρίματα.
Το αλάτι σου που μένει, μένει στην ψυχή μου,
φλεβίζει στη ζωή μου κι ανοίγει την πληγή μου.
Το αλάτι σου που την ώρα της επιστροφής θα χαράξει
μπρος σε μια θάλασσα ανέκφραστη σε πάθη
μη σε προλάβει η ζωή και το αλλάξει
με μίση, δάκρυα και λάθη.
Κι άσε με τις πόρτες σου να ανοίξω
σαν ίσκιος να εισχωρήσω, στα βάθη σου να ζήσω
το αλάτι σου εγώ να κρύψω…
_
γράφει η Ειρήνη Νάνου
0 Σχόλια