γράφει η Κλεοπάτρα Στρατή

Παίρνοντας στα χέρια το συγκεκριμένο βιβλίο εξεπλάγην θετικά, καθώς είναι ένα αρκετά καλό βιβλίο εφηβικής λογοτεχνίας. Η εφηβική λογοτεχνία αποτελεί καινούργιο είδος λογοτεχνίας, το οποίο κερδίζει συνεχώς έδαφος στις μέρες μας με βιβλία αμφιβόλου ποιότητας, περιεχομένου, μορφής και γλώσσας. Αποτελεί δε, ειδικά για τη χώρας, προϊόν μεταφρασμένης λογοτεχνίας, γεγονός που σημαίνει ότι τις περισσότερες φορές είναι έξω από τα ήθη, τα έθιμα και τα δεδομένα του ελληνικού αναγνωστικού κοινού.

Το Δάκρυ είναι το πρώτο βιβλίο μιας τριλογίας που δεν έχει ολοκληρωθεί ακόμα, κι αυτό το βρίσκω ενθαρρυντικό, γιατί σημαίνει ότι η συγγραφέας του σκέφτεται αρκετά το περιεχόμενο του κάθε βιβλίου της και δεν έχει βρει την εύκολη λύση της αναπαραγωγής μιας επιτυχημένης ιδέας και δομής γράφοντας βιβλία μέσα σε μια νύχτα.

Στο πρώτο μέρος αυτής της τριλογίας γνωρίζουμε τη Γιουρίκα, τον Άντερ και τον Μπρουκς. Η Γιουρίκα, χάνοντας τη μητέρα της σε ένα περίεργο δυστύχημα, εύχεται να πεθάνει κι η ίδια. Κληρονομώντας, όμως, ένα μενταγιόν από τη μητέρας της, με ένα μυστηριώδες πέτρωμα πάνω, κι ένα παμπάλαιο βιβλίο, στο οποίο γίνεται λόγος για μια κοπέλα – ο αναγνώστης αντιλαμβάνεται ότι αυτή η κοπέλα είναι η Γιουρίκα, η ίδια όμως δεν το γνωρίζει – η οποία πληγωμένη από τον έρωτα κλαίει τόσο γοερά που τα αστείρευτα δάκρυά της δημιουργούν έναν μικρό κατακλυσμό βυθίζοντας μια ολόκληρη ήπειρο. Στο ταξίδι μας μέσα στο βιβλίο ανακαλύπτουμε τον Σόλωνα, ο οποίος παίζει τον ρόλο του σοφού και καθοδηγητή της Γιουρίκα, τον Άτλαντα, αυτόν που θέλει να πάρει τα δάκρυα της Γιουρίκα, για να μπορέσει να κυριαρχήσει στη Γη. Κάτι που ο Άντερ προσπαθεί να αποτρέψει.

Η συγγραφέας εμπνευσμένη από την ελληνική μυθολογία, όχι μόνο όσον αφορά τα ονόματα, αλλά και τον μύθο γύρω από τα ονόματα πλάθει μια ιστορία αρκετά δεμένη κι ολοκληρωμένη, γεμάτη εκπλήξεις, δομή, ροή, περιγραφές οι οποίες δεν είναι ούτε μεγάλες σε έκταση για να είναι κουραστικές, αλλά αρκετά κατατοπιστικές εισάγοντας τον αναγνώστη στο κλίμα του βιβλίου, στα βάθη του ωκεανού, εκεί όπου κρύβονται πολλά σκοτεινά μυστικά.

Πρόκειται για ένα βιβλίο με πλοκή που δεν σε αφήνει να το αφήσεις από τα χέρια σου, καθώς σε συνεπαίρνει η δράση του, η ήρεμη δύναμή του, η αγωνία για την έφηβη πρωταγωνίστριά του, με την οποία, φυσικά, ο αναγνώστης είτε έφηβος, είναι είτε ενήλικας δεν ταυτίζεται, όμως, ευχάριστα την ακολουθεί στον αγώνα της ενάντια στο κακό, με την κρυφή ευχή να επικρατήσει το καλό, τελικά, κάτι που εννοείται στο τέλος, όμως υπάρχει και το δεύτερο βιβλίο. Το Δάκρυ είναι ένα εμπνευσμένο μεν βιβλίο, το οποίο όμως δεν μπορεί να συναγωνιστεί έναν Λουντέμη, ή έναν Ιούλιο Βερν, είναι, όμως, αρκετά προσεγμένο και καλογραμμένο.