Το δέρμα νικιέται εύκολα από τη Βαρύτητα.
Το βλέπεις στις ρυτίδες απά στο μέτωπο,
στα μαλλιά που πέφτουν
όπως οι νύχτες… ανεπίστρεπτα
και στις αυλακιές του προσώπου
που σιγό ψυχοραγίζει μέρα τη μέρα,
με το χαμόγελο της αποψίλωσης
μπροστά στους καθρέπτες
και είναι… πώς να το πεις;
σαν το φως εχθρός της νιότης
καθώς την ξεγυμνώνει στο λευκό των οστών της.

Το δέρμα νικιέται πιο εύκολα,
κι απ’ την σάρκα, καθώς τ’ αγγίζεις
και διαρρηγνύονται οι κερατοειδείς χιτώνες
κι αγριοσαλεύουν μέσα τους τα κέντρα
από την ενθύμηση της επαφής
π’ ανάλαφρα κι ανώδυνα το τραυματίζει.

Κι αν και άγριο με τις τόσες νευρικές απολήξεις,
νικιέται ευκολότερα σαν το παρηγορείς
και λες πως οι πληγές θα γιάνουν
και θα ‘ναι όλα όπως πριν.
Λίγο πριν καμφθεί στο ξόδεμα της μέρας
από το βάρος της σκόνης
και καταλήξει κατακάθι μαύρο
μέσα από την χόβολη αυτή των συναισθημάτων.

Το δέρμα νικιέται από τις τόσες επουλώσεις.
Σαν τα λόγια με τις πράξεις η κάθε μια
έτοιμη να προδώσει,
καθώς διαγράφει αλωές θανάτου,
αμυδρές, πάνω στα κύτταρά του.

Έτσι που είσαι νικημένο δέρμα
πώς θες και μια φορά να κερδίσεις;

_

γράφει ο Odysseus Nemo