Ένα κορίτσι μελαγχολικό που κοίταζε τα άστρα,
μικρές λευκές κουκίδες, μικρές τυφλές ελπίδες,
όνειρα απατηλά, μα όχι και τόσο,
πόσο κοντά, μα και πόσο μακριά,
η σκέψη της ταξίδευε, εκεί ψηλά στα ουράνια,
βλέπεις αυτό το φως εκεί είναι ο μπαμπάς τής είπανε,
και πόσο μακριά, και πόσο κοντά,
δεν ήξερε, μόνο ήλπιζε,
και η ελπίδα να τον βρει, η ελπίδα για ζωή,
χάθηκε μες στις σκέψεις της, και το κύμα έσκαγε στα πόδια της,
ονειρεύτηκε
έκανε ευχές η ζωή της να αλλάξει,
πόσο αγαλλίαση ένιωθε και πόσο ανάλαφρη σαν να ταξίδευε μαζί τους,
το κορίτσι με τα άστρα,
και να που ξημέρωσε, και δεν το κατάλαβε,
η αυγή έδωσε τέλος στα όνειρά της
τη βρήκαν εκεί δίπλα στο κύμα,
το πρόσωπό της έλαμπε, τα μάτια της έμοιαζαν με άστρα,
δε μίλησε, μόνο χαμογέλασε…
_
γράφει η Μαρία Καφφέ
δε μίλησε.. Μόνο χαμογέλασε… Πόσο όμορφο!!!!!
Πάντα θα ζούμε με την ελπίδα και θα ονειρευόμαστε. Πάρα πολύ ωραίο!!!
Σας ευχαριστώ πολύ για τα όμορφα σας λόγια. Μου δίνετε χαρα και έμπνευση να συνεχίσω να δημιουργώ και να εκφραζομαι.
όμορφο…