Ποια είναι η Ηλέκτρα και γιατί νοσηλεύεται στην εντατική του νοσοκομείου; Τι τη συνδέει με τη ζωή της έκπτωτης δούκισσας Έλενα Αλεξέγιεβνα που κατέφυγε στη Βουδαπέστη μ’ ένα μωρό στην αγκαλιά όταν ξέσπασε η Οκτωβριανή Επανάσταση του 1917; Πώς μπορεί κάποιος να ξεπληρώσει «τα γραμμάτια του παρελθόντος»; Πώς μπορεί να συνδεθεί το σήμερα με το χτες και τι σημαίνει να ζεις κάτι που σου είναι οικείο αλλά δεν μπορείς να το προσδιορίσεις; Θα καταφέρει η Ηλέκτρα να καταλάβει τι ζητά από κείνη η Έλενα και να κάνει τις κατάλληλες κινήσεις που απαιτούνται;

Δυο γυναίκες που παλεύουν για τη ζωή τους, η Ηλέκτρα με τον καρκίνο, η Έλενα με τη μοίρα και τις δυσκολίες μιας έκπτωτης ζωής, ερωτεύονται, μισούν, προδίδονται, αγωνίζονται, καρδιοχτυπούν, παραιτούνται, ατσαλώνονται. Αν και χωρίς κεφάλαια, που τα θεώρησα απαραίτητα ώστε σε κάποια σημεία να ανακόπτουν την αναγνωστική ορμή από την πληθώρα των ανατρεπτικών εξελίξεων στις ζωές των δύο γυναικών, το μυθιστόρημα κυλάει σα νεράκι και ξεδιπλώνει με πρωτότυπο τρόπο τις παράλληλες πορείες των δύο πρωταγωνιστριών, μιας και η Έλενα δεν είναι η μόνη που μας απασχολεί μέχρι να φτάσουμε στο παρόν. Ταξιδεύουμε συνέχεια από το χτες στο σήμερα χωρίς όμως να χάνεται ο αναγνώστης ούτε στιγμή, μιας και ο συνεκτικός δεσμός των ηρωίδων είναι τέτοιος που τα περιστατικά κουμπώνουν το ένα μέσα στο άλλο. Λάθη και αστοχίες, προδοσίες και πίκρες, αγάπη και έρωτας, δύναμη για ζωή και ένταση, νουθεσίες και διαχρονικές σκέψεις συγκροτούν ένα τρυφερό, ρομαντικό μυθιστόρημα γεμάτο αισιοδοξία, δύναμη και φωτεινότητα.

Μέσα από ένα κείμενο πλούσιο σε επιθετικούς προσδιορισμούς και παρομοιώσεις, ξεπηδάνε σκέψεις της συγγραφέως γύρω από τον θάνατο, την ανατροφή των παιδιών, τον ρόλο μας στη ζωή, το καλό και το κακό, το άδικο, ό,τι συνιστά δηλαδή τη μικροκαθημερινότητα του εκάστοτε ανθρώπου, ακόμη και για την αποστολή που σίγουρα έχει ο καθένας μας σε αυτόν τον κόσμο, για την κληρονομικότητα και το πώς μεταφέρεται από γενιά σε γενιά όχι μόνο ένα χαρακτηριστικό γνώρισμα αλλά ακόμη και θύμησες και μνήμες του απώτερου ή, γιατί όχι, μακρινού για τους πιο ευαίσθητους δέκτες, παρελθόντος. Επίσης, τι σημαίνει αγάπη και γιατί τη σπαταλάμε αναίτια τόσο πολύ, ειδικά σήμερα; Παράλληλα δηλαδή με την καθαυτή δράση παρατίθενται και οι έγνοιες που έχει η ίδια η συγγραφέας απέναντι στη σωστή παιδεία και αγωγή που οφείλουμε να πάρουμε για να βελτιώσουμε τη συμπεριφορά και την ψυχοσύνθεσή μας. Χωρίς να παίρνει θέση και χωρίς να καταφεύγει σε διδακτισμούς και «πρέπει», η Ελένη Βαηνά, μητέρα και προβληματισμένη γυναίκα και η ίδια, βρίσκει την ευκαιρία να ξεδιπλώσει τις σκέψεις της με τέτοιο τρόπο ώστε οι αναγνώστες να δρέψουν όσο περισσότερες δάφνες ευπρέπειας μπορούν. Επιπλέον, όσο η Ηλέκτρα είναι σε κώμα περιγράφονται με έναν ιδιαίτερο τρόπο τα αισθήματα που ίσως βιώνει και οι εικόνες που ίσως βλέπει κάποιος όταν δίνει αυτήν τη μάχη για τη ζωή.

«Το πέπλο της μοίρας» περιγράφει τις παράλληλες πορείες δύο γυναικών από το 1917 έως σήμερα και μας οδηγεί στους δρόμους και στην ατμόσφαιρα της Αγίας Πετρούπολης, της Βουδαπέστης, του Παρισιού και της Αθήνας. Δύο άνθρωποι που συνδέονται με απρόσμενο τρόπο, πρωταγωνιστές και δευτερεύοντες χαρακτήρες, η Οκτωβριανή Επανάσταση του 1917 και τα δύσκολα μεταπολεμικά χρόνια της Ελλάδας είναι μερικά από τα στοιχεία που θα παρασύρουν τον αναγνώστη σ’ ένα ταξίδι από αυτά που η συγγραφέας ξέρει να δημιουργεί με το όμορφο, προσωπικό της ύφος.