Μια φορά κι έναν καιρό...
Γεννήθηκε ένα τεράστιο αυγό με κίτρινες βούλες σε ένα παραμυθένιο δάσος σε μία χώρα μακρινή.
Ένα πρωινό το αυγό έσπασε και γεννήθηκε ένα μικρό όμορφο μαύρο πουλάκι...
Όταν μεγάλωσε το πουλάκι, τα άλλα πουλάκια το ονόμασαν "Φοίνικα".
Εκείνο λοιπόν σήκωσε τις πολύ μεγάλες φτερούγες του και άρχισε να πετά.
Το πουλάκι πετούσε πολύ ώρα, πολλές μέρες ψηλά θαυμάζοντας τα τοπία, τα δάση, τα σπίτια. Όλα ήταν πανέμορφα από ψηλά...
Κάποτε κουράστηκε και αποφάσισε να επιστρέψει πίσω στο δάσος που είχε γεννηθεί...
Πετούσε ακόμη στον ουρανό όταν άκουσε ένα περίεργο θόρυβο... Τσίου, τσίου, τσίου.

Τότε κατέβηκε κοντά στο έδαφος να δει τι συμβαίνει και είδε ένα μικρό πουλάκι να σέρνεται στο χώμα
Δεν ήξερε πως να πετάξει...
Τότε ο φοίνικας το πήρε και το ανέβασε πάνω στα φτερά του.
Κοίταξε το μικρό πουλάκι στοργικά και του είπε:
"Θέλεις να σε μάθω να πετάς;"
Το μικρό πουλάκι τον κοίταζε με δισταγμό, αλλά ο Φοίνικας συνέχισε: "Αν δε ξέρεις να πετάς, θα μείνεις εδώ και δεν θα βρεις τροφή για να φας και είναι και πολύ επικίνδυνο να μείνεις εδώ. Υπάρχουν φίδια... Υπάρχουν λύκοι και κακά πουλάκια που μπορεί να σε φάνε. Τότε το μικρό πουλάκι δέχτηκε και ο Φοίνικας ξεκίνησε να του δείχνει με υπομονή και αγάπη, να ανοιγοκλείνει τα φτερά του για να μάθει να πετά.
Μια μέρα είπε στον Φοίνικα:
"Τώρα είμαι έτοιμος, θέλω να ξεκινήσω την ζωή μου μόνος μου."
Το πουλάκι είχε μεγαλώσει αρκετά. Ο Φοίνικας τότε άνοιξε διάπλατα τα φτερά του και πέταξε ψηλά...
Το μικρό πουλάκι λαχταρούσε τόσο πολύ να πετάξει ψηλά που η καρδούλα του χτυπούσε δυνατά!
Το μικρό πουλάκι είπε: " Εμπρός λοιπόν, ήρθε η ώρα να πετάξω!"
και πήδηξε πάνω στον ώμο του φοίνικα και πέταξαν μαζί...

_

γράφει η Μαρία Καφφέ

Μην ξεχνάτε πως το σχόλιό σας είναι πολύτιμο!