Το σπίτι δεν είναι η κατοικία, είναι η ευκολία
οι χώροι του καθιστικού σπαρμένοι με πράγματα
δίχως των θαυμάτων το χώμα.
Ποιος έμαθε γιατί ρίχνουμε σπόρους στα καλογυαλισμένα
πατώματα
ποια μοναχική ελπίδα δεν μεγαλώνει υποσχέσεις;
Δεν καταλαβαίνω την απουσία του χορταριού
έστω ένα άνοιγμα να περάσει το πεινασμένο πουλί.
Οι ψυχές μας που μεγαλώνουν,
με τι ευκολία τις ακουμπάμε
πάνω στα κουμπιά
και είναι μέρες ή χρόνια έχω αρχίσει να ξεχνώ
ξεθωριάζει η αυγή του νου μου,
που η υπηρεσία ονείρων
έκλεισε τους διακόπτες.
Δεν θέλω να θυμάμαι, η μνήμη προϋποθέτει πραγματοποίηση
ζωγράφισα τον απέναντι τοίχο με ιστορίες συνωμοσίας
ο ουρανός μου γέμισε αεροπλάνα που δεν αφήνουν
ούτε μια νοητή γραμμή της κατεύθυνσής τους.
Κι όμως κράτησα στο τσίγκινο κουτί
τους σπόρους της μητέρας να κουδουνίζουν στα αυτιά
το κελάρυσμα της φωνής
που δεν άκουσα ποτέ να μεγαλώνει.
Αυτό το σπίτι στο χρόνο θα παλιώσει
θα πέσουν τα κεραμίδια και το φως δεν θα είναι φόβος
τα παράθυρα θα κολυμπάνε σε ωκεανούς συγχώρεσης
θα είναι ανατολή που θα μοσχοβολάνε
οι πληγωμένοι από το ίδιο το σώμα τους
ανθοί των αγκαθιών.

-

γράφει η Κωνσταντίνα Γεωργαντοπούλου

Μην ξεχνάτε πως το σχόλιό σας είναι πολύτιμο!