Μια μικρή λιβελούλα αέρινα μικρά φτερά

Στους αιθέρες πετάει τρεμάμενη καρδιά

Το κενό την τρομάζει του κάνει βουτιά

Αμφιβάλει, ρωτάει, σέρνει νότια το βοριά

Ο αέρας τη βλέπει, τη λυπάται, πονά

Σαν του κλείνει το μάτι τη στροβιλίζει σφιχτά

Δεν τη νοιάζει που βρέχει και χιονίζει ψηλά

Ο δικός της ο κόσμος πεθαμένη αγκαλιά

Προσπαθεί να ξεχάσει γύμνια και σιγουριά

ξεθωριασμένα μέσα της ο νους η λησμονιά

Με παράπονο λέει στο βουνό αντιλαλιά

Πως χρειάζεται ένα αστέρι να κοιτάξει ψηλά

Στα κρυφά γεννηθήκαν τέλεια κατασκευαστικά

Τα φτερά χρειαζόταν να φυλά εφεδρικά

Χθες μπερδεύτηκε δρόμο που πετούσε δυτικά

με ταμπέλες χαμένες οδηγείται ανατολικά

Παράπονα συνέχεια λέει μια λιβελούλα και τραγουδά

Κάμπια ήθελα να’ μαι και πεταλούδα μελλοντικά

_

γράφει η Μαρία Φουσταλιεράκη

Μην ξεχνάτε πως το σχόλιό σας είναι πολύτιμο!