Μια μικρή λιβελούλα αέρινα μικρά φτερά
Στους αιθέρες πετάει τρεμάμενη καρδιά
Το κενό την τρομάζει του κάνει βουτιά
Αμφιβάλει, ρωτάει, σέρνει νότια το βοριά
Ο αέρας τη βλέπει, τη λυπάται, πονά
Σαν του κλείνει το μάτι τη στροβιλίζει σφιχτά
Δεν τη νοιάζει που βρέχει και χιονίζει ψηλά
Ο δικός της ο κόσμος πεθαμένη αγκαλιά
Προσπαθεί να ξεχάσει γύμνια και σιγουριά
ξεθωριασμένα μέσα της ο νους η λησμονιά
Με παράπονο λέει στο βουνό αντιλαλιά
Πως χρειάζεται ένα αστέρι να κοιτάξει ψηλά
Στα κρυφά γεννηθήκαν τέλεια κατασκευαστικά
Τα φτερά χρειαζόταν να φυλά εφεδρικά
Χθες μπερδεύτηκε δρόμο που πετούσε δυτικά
με ταμπέλες χαμένες οδηγείται ανατολικά
Παράπονα συνέχεια λέει μια λιβελούλα και τραγουδά
Κάμπια ήθελα να’ μαι και πεταλούδα μελλοντικά
_
γράφει η Μαρία Φουσταλιεράκη
Σαν παραμύθι…. Γλυκό….
Πολυ ωραιο!!Σαν παιδικη ψυχη!!
Μαρία με συγκίνησες με την μικρή λιβελούλα που έψαχνε στον άνεμο τα χαμένα της όνειρα!!!
Αν το πιστέψει όμως πραγματικά, ίσως κάποτε πεταλούδα γίνει…
Σας ευχαριστώ θερμά. Πράγματι σαν παιδικό παραμύθι το φαντάστηκα, αθώο και γλυκό!