Το ανοιξιάτικo πρωί φωτίζει τα καταπράσινα νερά της λίμνης. Τα φύλλα ανοίγουν και τινάζουν από πάνω τους τις λαμπερές δροσοσταλίδες. Οι πρώτες ζεστές ακτίνες του ήλιου ξεδιπλώνονται στον ουρανό. Έντομα και πουλιά, που ξυπνούν νωρίς, σπάνε με τα φτερουγίσματά τους τη σιωπή. Ξημερώνει…

Μια όμορφη λιβελούλα, με γαλάζια φορεσιά χτυπάει ζωηρά τα φτερά της και καλημερίζει τον ήλιο. Μια καφετιά σαύρα αγουροξυπνημένη τη βλέπει και την ορέγεται για πρωινό κι ένας πράσινος βάτραχος, γούρλωσε τα μάτια του στο πέρασμά της!

Η λιβελούλα με μια περήφανη κίνηση άνοιξε τα φτερά της και πέταξε να συναντήσει τη φίλη της πασχαλίτσα, που από λάθος χειρισμό στα δικά της φτερά, είχε προσγειωθεί στο ροζ νούφαρο, στο κέντρο της λίμνης. Κάθισε δίπλα της και απολάμβαναν το υπέροχο πρωινό, όταν ένας βαθύς αναστεναγμός βγήκε από το στήθος της και τη συντάραξε ολόκληρη. Το δεύτερο ζευγάρι από τα φτερά της τρεμόπαιξε τόσο, που η πασχαλίτσα δεν αντιστάθηκε και ρώτησε: «Τι σε βασανίζει και ξεφυσάς πρωί πρωί;»

Το νούφαρο ταρακουνιόταν σα βαρκούλα δίχως πανιά, κάνοντας την πασχαλίτσα να ισορροπεί στο ένα της φτερό.

«Κάνεις πως δεν καταλαβαίνεις; Τι ερώτηση είναι αυτή; Δε βλέπεις τον καιρό; Έχει τόσες μέρες να βρέξει, η στάθμη του νερού κατέβηκε, κοντεύουν να φανούν οι ρίζες της καλαμιάς και ρωτάς; Πού θα γεννήσω τ’ αυγά μου;» Οι ερωτήσεις έπεφταν ορμητικά σαν τη βροχή που η ίδια λαχταρούσε και δεν ερχόταν να τη λυτρώσει.

«Ε, καλά μην κάνεις έτσι…» αποκρίθηκε η πασχαλίτσα ξαναβρίσκοντας την ισορροπία της. «Παρακάλεσε την ψιλή βροχή να σε βοηθήσει», της είπε και πέταξε σ’ ένα χρυσοκίτρινο φύλλο που κολυμπούσε αμέριμνο στα πράσινα νερά.

Η ψιλή βροχούλα κρυμμένη πίσω από τα σύννεφα, κρυφογελούσε πονηρά αλλά δεν έριχνε ούτε μια στάλα. Ένας κοκκινολαίμης ,πέταξε από το ένα δέντρο στο άλλο και υψώνοντας τον κόκκινο λαιμό του ,της είπε δυνατά: «Παραπονιάρα λιβελούλα, κάθε χρόνο τα ίδια…» Δυο πεταλούδες που είχαν βγει για πρωινό στ’ ανθισμένα λουλούδια, της φώναξαν από μακριά: «Ζήτησε στην ψιλή βροχή να αφήσει τα σύννεφα και να πέσει στη γη, να πέσει στη γη…» Η αράχνη που ύφαινε τον ασημένιο της ιστό, της έκλεισε το μάτι λέγοντας: «Παιχνίδια σου κάνει, είναι άνοιξη μην το ξεχνάς…»

Ο ήλιος έκρυψε τα σύννεφα στο χρυσαφένιο του σακούλι μα η ψιλή βροχούλα συνέχιζε να παίζει κρυφτό μαζί του. Η μικρή λιβελούλα δεν απελπίστηκε. Ήξερε τη δύναμή της. Άνοιξε τα γαλάζια της φτερά σ ’ένα εντυπωσιακό πέταγμα και άρχισε να στριφογυρνά πάνω από τη λίμνη. Στροβιλίστηκε στο φύσημα του αέρα γύρω από τις καλαμιές που έγερναν για να περάσει ανάμεσά τους. Γλιστρούσε στις άκρες των πράσινων φύλλων και πέφτοντας κρεμόταν στα κόκκινα βατόμουρα, βάφοντας κόκκινη την προβοσκίδα της.

Το πέταγμά της έγινε χορός, τα φτερά της άνοιγαν διάπλατα παρασύροντας τα πάντα στον αέρινο ρυθμό τους. Ανέβαινε ψηλά ,κατέβαινε χαμηλά και σκόρπιζε τα χρώματά της που άλλαζαν συνεχώς. Μαγεύτηκε ο ήλιος, άνοιξε το χρυσαφένιο σακούλι του, τα σύννεφα πετάχτηκαν και την καμάρωναν θαμπωμένα! Πήρε μια μεγάλη στροφή, ανέβηκε ακόμα πιο ψηλά κι όταν σιγουρεύτηκε πως όλοι την κοιτούσαν θαυμάζοντας τις χάρες που τις δώρισε η φύση, στάθηκε περήφανα μπροστά στο σύννεφο και χόρεψε στην ψιλή βροχή το παράπονό της!

_

γράφει η Μαριάνθη Πλειώνη