Στο Σχολείο της Ζούγκλας, που βρίσκεται ανάμεσα στο Χωριό της Γνώσης και στην Κοιλάδα του Φόβου, έρχεται μια νέα συμμαθήτρια που δε γνωρίζει τη γλώσσα και είναι εντελώς διαφορετική από τους υπόλοιπους μαθητές. Αυτό ξεσηκώνει θύελλα ρατσιστικών και ξενοφοβικών αντιδράσεων σε γονείς και παιδιά, η δασκάλα όμως έχει μια ιδέα για να βοηθήσει τη νέα μαθήτρια να γίνει αναπόσπαστο κομμάτι της τάξης.

Η Ελισάβετ Αγόρου έγραψε ένα τρυφερό και ενδιαφέρον παραμύθι για παιδιά από 6 ετών και πάνω που διαπραγματεύεται το θέμα της διαφορετικότητας και του φόβου που πηγάζει από αυτήν. Με πλούσιο λεξιλόγιο, γεμάτο επιθετικούς προσδιορισμούς, απανωτές ανατροπές και μια έξυπνη λύση που θα οδηγήσει σε ένα συγκινητικό φινάλε, τα παιδιά κατανοούν πως στην ουσία δεν έχουν τίποτα να χωρίσουν με όποιον διαφέρει από αυτά είτε σε εμφάνιση είτε σε νοητικές αντιλήψεις είτε σε γλωσσικές καταβολές, αφού όλοι στο σχολείο είναι ίσοι και σέβονται ο ένας τον άλλον γιατί ανήκουν στην ίδια ομάδα. Πρώτη μέρα λοιπόν μετά τις καλοκαιρινές διακοπές, τα ζωάκια λένε τα νέα τους και συζητάνε με την κουκουβάγια δασκάλα, την κυρία Αθηνά. Φέτος θα έχουν καινούργια συμμαθήτρια, την κοτούλα Χανάνε, της οποίας η οικογένεια ήρθε από ένα μακρινό μέρος όπου γινόταν λέει «πόλεμος». Τα ζωάκια δεν ξέρουν τι είναι πόλεμος, τον φαντάζονται όμως στρυφνό και κακομούτσουνο, γεμάτο φόβο και θυμό. Η κότα όμως, επειδή δεν ανήκει στα ζώα της ζούγκλας, γίνεται δεκτή με επιφύλαξη αλλά και ειρωνικά σχόλια από τους συμμαθητές της. Η δασκάλα, παρ’ όλο που τους ζητάει να είναι υπομονετικοί και πρόθυμοι μαζί της μέχρι να μάθει τη γλώσσα τους, διαπιστώνει πως σύντομα η κατάσταση ξεφεύγει από κάθε έλεγχο.

Τα γεγονότα που εξιστορεί η συγγραφέας, όπως η μεγάλη αναστάτωση που εξαπλώνεται και στους γονείς των παιδιών, οι οποίοι παρασύρονται εύκολα ο ένας από τον άλλον κι αρχίζουν τις φωνές και τα ρατσιστικά σχόλια για την οικογένεια της κότας, οι φόβοι, οι ανασφάλειες, τα δήθεν επιχειρήματα αντικατοπτρίζουν ακριβώς όσα βιώνει η σύγχρονη ελληνική σχολική και όχι μόνο κοινωνία. Μέσα από τις σελίδες του παραμυθιού λοιπόν, η συγγραφέας βοηθάει τα παιδιά να κατανοήσουν πόσο άσχημο και ανυπόστατο είναι να κατηγορούμε συλλήβδην, ρατσιστικά και μειωτικά κάθε νέο μέλος, κάθε πλάσμα που θα ζητήσει τη βοήθειά μας, που θα προσπαθήσει να ενταχθεί στην κοινωνία μας με αξιοπρέπεια και διάθεση για δουλειά. Το νέο και το άγνωστο πάντα τρομάζει, οφείλουμε όμως να το ενστερνιζόμαστε, να το κάνουμε μέρος της καθημερινότητάς μας και να σχηματίσουμε τη δική μας άποψη μέσα από παραδείγματα και καθημερινή επαφή μαζί του. Η ιδέα της δασκάλας Αθηνάς είναι πανέξυπνη και δείχνει τη σημασία της ατομικής πρωτοβουλίας έναντι ενός ανάλγητου και δύσχρηστου κρατικού μηχανισμού.

Η εικονογράφηση της Christine Menard είναι γεμάτη χρώματα και υπέροχες λεπτομέρειες. Το σχολείο ζωντανεύει με τρόπο που θυμίζει τη σχολική τάξη του κάθε μικρού αναγνώστη και τα ζωάκια αποτυπώνονται με πλήθος λεπτομερειών, εκφράσεων και διακριτικών γνωρισμάτων. Τα μεγάλα μάτια της κοτούλας είναι αρκετά για να δείξουν το μέγεθος του φόβου και της στενοχώριας της αλλά και η γενικότερη μορφή της θυμίζει αρκετά κάθε τι φοβισμένο, τρομαγμένο και ανασφαλές πλασματάκι που έρχεται για βοήθεια. Παπαγαλάκια, μαϊμούδες, καμηλοπαρδάλεις, λιονταράκια, ελεφαντάκια και άλλα, μικρά και μεγάλα, ζώα της ζούγκλας περιμένουν τα παιδιά για να τους πουν την ιστορία τους.

«Το Σχολείο της Ζούγκλας μαθαίνει κοκορίστικα» και με αυτόν τον τρόπο έρχεται πιο κοντά στην κατατρεγμένη κοτούλα που ζητάει να γίνει μέλος της τάξης του. Η Ελισάβετ Αγόρου έγραψε μια συναρπαστική, τρυφερή ιστορία για τη διαφορετικότητα και για την ισότητα στη μάθηση και στο κοινωνικό σύνολο που θα χαρίσει αξέχαστες στιγμές χαράς στα μικρά παιδιά και θα τα βοηθήσει να βελτιώσουν τη συμπεριφορά τους μέσα από πρωτότυπα παραδείγματα και ξεκαρδιστικές σκηνές. Ελάτε να μάθουμε κοκορίστικα και να αγαπήσουμε τον διπλανό μας στο θρανίο!