Με πνίγει απόψε το παράπονο
τα δάκρυα δυνατή βροχή στο πρόσωπό μου
καυτός ο αέρας, ο κόσμος αδιάφορος
κι εσύ να φεύγεις μακριά απ’ τ’ όνειρό μου
Οι σκέψεις σέρνονται στου φεγγαριού τη σιωπή
τρομαγμένη η καρδιά, ερημιά στο μυαλό και την ψυχή
το τίποτα φοβάμαι, τις ώρες που ασταμάτητα κυλούν
με συγκλονίζει η δύση, το αύριο, η ανατολή
Σου φωνάζω να ’ρθεις κοντά μου, μα είναι αδύναμη η φωνή μου
δεν θέλεις ν’ ακούσεις, δεν ανοίγεις τα μάτια σου να δεις
για σένα η αλήθεια είναι παραμύθι μιας άλλης εποχής
και μένα που σου ’δωσα ψυχή απ’ την ψυχή μου θέλεις ν’ απαρνηθείς.
–
γράφει η Ελένη Φλεμετάκη
“Το τίποτα φοβάμαι, τις ώρες που ασταμάτητα κυλούν, με συγκλονίζει η δύση, το αύριο, η ανατολή”. Πάρα πολύ όμορφο!!!
Βάσω σε ευχαριστώ πάρα πολύ…….
Η αλήθεια, η ομορφιά και η δύναμη στην απλότητα. Πολύ καλό!!!
Η αλήθεια, η ομορφιά και η δύναμη στην απλότητα
Χρύσα ευχαριστώ για τα όμορφα λόγια…..
Πολύ όμορφο και πολύ δυνατό όπως και τα συναισθήματα ενός αποχωρισμού φυσικά!!! Όμορφη γραφή, περιεκτικός ο λόγος σας μπράβο σας!!!
Ευχαριστώ πάρα πολύ για το σχόλιο….
Το sofia25164 είναι γρίφος αλλά το βρήκα τελικά…..Συγχαριτήρια και για το “κόκκινο ξημέρωμα”…….
Ευχαριστώ πολύ για το σχόλιό σας….Το sofia 25164 είναι γρίφος….αλλά τελικά το βρήκα…Συγχαρητήρια για το “κόκκινο ξημέρωμα”…..