Το τίποτα φοβάμαι.

Τις εβδομάδες που θα ’ρθουν ξαφνικά κι απρόσμενα.
Τη Δευτέρα που θα ξημερώσει δίχως φως, χωρίς ήλιο.
Την Τρίτη με τα μελαγχολικά μεσημέρια
και την Τετάρτη με τα μονότονα απογεύματα.
Της Πέμπτης το σούρουπο,
που θα φυσάει εκείνο τ’ απόκοσμο αεράκι
και της Παρασκευής τα μεσάνυχτα,
με τα πυκνά σκοτάδια στις ακροθαλασσιές.

Όλοι λένε πως το τίποτα φοβάμαι.
Κι όμως, αυτό το τίποτα δεσπόζει μες στα σαββατοκύριακα.
Κι αυτά βαδίζουν νωχελικά μες στη βδομάδα,
σαν υπνωτισμένες μπαλαρίνες που το ’σκασαν απ’ τη σκηνή.

Μακάρι να μπορούσα να ξορκίσω τα «δεν» και τα «μην» όλου του κόσμου.
Φωτιά να βάλω σε ανούσιους φόβους κι άσκοπες αναβολές.

Το τίποτα φοβάμαι.
Αυτό που θα ’ρθει αύριο, μεθαύριο, την άλλη βδομάδα ή τον επόμενο μήνα.

Μα πιο πολύ απ’ όλα φοβάμαι πως τελικά,
κάπου ανάμεσα στο παρελθόν και στο μέλλον,
έχασα για πάντα το σήμερα…

_

γράφει η Ροδάνθη Πάντου