Ένα αγόρι ψάχνει τρόπους να φτάσει στο φεγγάρι που τον κοιτάζει από ψηλά. Προσπαθεί ξανά και ξανά. Θα τα καταφέρει τελικά; Αποζητάει κάποιου είδους επιβράβευση ή απλά ικανοποιεί την έμφυτη περιέργειά του; Οι γονείς του θα το στηρίξουν στον αγώνα του;

Η Εύη Γεροκώστα γράφει ένα δυνατό και τρυφερό παραμύθι για τις προσπάθειες που οφείλουμε να κάνουμε αν θέλουμε κάτι στη ζωή μας. Τα πάντα είναι εφικτά, αρκεί να στύψουμε το μυαλό μας και να σκεφτούμε λύσεις. Το αγόρι του παραμυθιού θέλει πολύ να φτάσει το «ασημένιο καρπούζι» που τον κοιτά κάθε βράδυ και μηχανεύεται διάφορα τεχνάσματα. Το κείμενο είναι γεμάτο νοήματα και μεταφορές που δύσκολα θα καταλάβει ένα παιδί μικρής ηλικίας, οι ελάχιστες όμως αυτές λέξεις έχουν μια μεγάλη δύναμη να παρακινήσουν τους γονείς να διαβάσουν την ιστορία με τον δικό τους τρόπο, εμπλουτίζοντας τα γεγονότα έτσι ώστε να ενισχύσουν τη φαντασία των μικρών αναγνωστών.

Από την αρχή σχεδόν άρχισα να θαυμάζω την τέχνη του λόγου της συγγραφέως: «Και φοράει κόκκινη μπλούζα. Με άσπρες ρίγες, για να μη νιώθει μοναξιά τόσο κόκκινο». Το παιδί αυτό «Βγαίνει βόλτα με δυο μεγάλους, τους δικούς του μεγάλους. Μαζί είναι κι άλλοι. Όμως οι άλλοι δεν υπάρχουν. Υπάρχουν μονάχα οι δύο». Κι από κει και πέρα η ιστορία απογειώνεται, με λίγες λέξεις που σχηματίζουν πολλές εικόνες. Και ταξίδευα με την κάθε σελίδα, με την κάθε λέξη, πλησιάζοντας όλο και πιο κοντά στο φεγγάρι χάρη σ’ έναν απρόσμενο σύμμαχο. «Το αγόρι δε φοβάται. Ξέρει πως εκεί κάτω υπάρχουν οι δύο». Μα τι όμορφα νοήματα και πόσο επιδέξια υπονοούνται αυτά χωρίς να περιγράφονται! Γι’ αυτό υποστηρίζω πως το πανέμορφο αυτό παραμύθι είναι μια διαφορετική ιστορία, απευθύνεται κυρίως σε μεγαλύτερα παιδιά και αφορά όσους θέλουν να συμμετάσχουν ενεργά στην ανάγνωσή του και να μεταλαμπαδεύσουν σκέψεις και συναισθήματα στο παιδί τους.

Η εικονογράφηση του Ανδρέα Κούρτη είναι ένα αριστούργημα και απογειώνει την ιστορία. Οι ήρωες κινούνται σ’ ένα σκοτάδι που εναλλάσσεται απρόσμενα με το φως, πρωταγωνιστικό ρόλο παίζουν οι σκιές, η απεικόνιση μου θύμισε την τεχνοτροπία του Dawn Lawrence (δημιουργού του κόμικ Storm) κι όταν έφτασα στην έβδομη σελίδα του καθαυτού κειμένου γονάτισα: προσέξτε πώς κατάφερε ο καλλιτέχνης να αποτυπώσει σε μία και μόνο φιγούρα την αμηχανία του παιδικού σώματος απέναντι στο άγνωστο και ταυτόχρονα την προσήλωση του βλέμματος ενός ενήλικα στον στόχο που έχει μπροστά του. Μια εικόνα που θα την έχω για πάντα στην καρδιά μου. Οι συμπρωταγωνιστές του παιδιού σπάνια απεικονίζονται ανφάς, κυριαρχεί η πλάτη τους, όχι από αδιαφορία ή εγωισμό αλλά από σιωπηρή παραδοχή πως ο ρόλος τους είναι συμπληρωματικός, αφήνοντας έτσι χώρο στον πρωταγωνιστή να πραγματοποιήσει τον στόχο του. Σκούρα και σκοτεινά χρώματα αλλά με φωτεινές εξαιρέσεις δημιουργούν ένα υπέροχο, καταπληκτικό σύμπαν που δε χόρταινα να ξεφυλλίζω.

«Το φιλί του φεγγαριού» είναι μια διαφορετική αναγνωστική πρόταση για παιδιά από 6 ετών και πάνω που θα τα βοηθήσει να κατανοήσουν καλύτερα τι σημαίνει να βάζει κανείς στόχους και να τους πραγματοποιεί, χρησιμοποιώντας τις δικές του δυνάμεις και το μυαλό του, χωρίς όμως ο αγώνας αυτός να γίνεται αυτοσκοπός αλλά αναπόσπαστο κομμάτι της ωρίμανσης και της πνευματικής ανέλιξης.