–

γράφει η Θεοδοσία Αργυράκη – Ασαργιωτάκη

–

Με αλαζονεία λεηλατήθηκε, δε νικήθηκε 

ότι αναστήθηκε στο φως είναι εκεί 

στις παγωμένες αίθουσες κραυγάζει με τέχνης ρωμαλέα, αιώνια φωνή.

__Δεν σου ανήκω, δεν είμαι εδώ

θρηνούν τα ακρωτηριασμένα μέλη μου 

με το ρυθμό της σμίλης του δημιουργού 

που έδωσε στο άμορφο μορφή 

με της ψυχής τ` ωραίο.

Είχε στο φως αναφορά να δώσει τον πρώτο αλάνθαστο κριτή.

Αντίκρισε την μοναξιά της Καρυάτιδας

σε ακέφαλα σώματα οδύνη.

Θρηνεί της Περσεφόνης η καρδιά, τ` Ορφέα το τραγούδι

οι πληγωμένοι κίονες, μετόπες ραγισμένες

Κούροι, Θεοί, Ημίθεοι, Τιτάνες 

σε τραγωδίας χορικό ν` ανταμωθούν νόστου δεινά ν` ανιστορήσουν.

Δεν απαιτούν παλάτια οικοσήμων, θυρεών

στέμματα χρυσοποίκιλτα, βαρύτιμες τιάρες 

χέρι επαιτών δεν τείνουν τα απέριττα της τέχνης. 

Το φως δεν επαιτεί.

Σε προαιώνιο βράχο Παρθενών, γνώσης σοφίας ιερό, απέριττο Ναό 

κίονες, Καρυάτιδες, Θεές, Μούσες, Θεοί Ημίθεοι Τιτάνες

απαιτούν.

Χρόνο αντάμωσης το φως να φανερώσει….