Ήταν αμέτρητα πρωινά,
που ο νους περιπλανιόταν στα στενά,
σε όνειρα που δεν έγιναν.
Φωνές προηγούμενης εποχής που δεν ακούστηκαν,
σε ήλιους που φώτιζαν τις οικογένειες,
και αγάπες που δεν στέριωσαν.
Και όμως μέσα στο σκοτάδι που σκέπασε τον ορίζοντα,
κυριαρχεί ακόμη ένας μικρός λίθος,
η χαρά που ανασαίνει κάθε φορά στο άκουσμα της ελευθερίας.
Οι σκέψεις και ο πόθος για αφύπνιση,
μέχρι να γίνει το ακατόρθωτο και να αλλάξει η δυσειδής
πλάση.
_
γράφει η Aθηνά Σταματάκη
0 Σχόλια