Τρεις ωκεανοί και μια θάλασσα, της Έφης Βενιανάκη

Εκπληκτικό κείμενο! Ίσως σαν πλοκή ξενίσει γιατί ξεφεύγει λίγο από μια συνηθισμένη ιστορία, όμως μην το αφήσετε! Αξίζει κάθε σελίδα! Και βοηθάει σε αυτό η άμεση γραφή της συγγραφέως, τα αισθήματα που ταξιδεύουν μαζί μας στο υπερωκεάνιο Πατρίς, οι ιστορίες που έχουν να μοιραστούν μαζί μας οι ηρωίδες.

SPOILERS

Η γιαγιά Δήμητρα, απλή και αγράμματη γυναίκα, μεγαλώνει τέσσερα παιδιά, δυο αγόρια και δυο κορίτσια στη δύσκολη επαρχία της δεκαετίας του 1950. Οι γιοι ξενιτεύονται και η Δήμητρα μένει με τις κόρες της. Παντρεύει τη Μάγδα με το ζόρι με έναν μεγαλύτερό της και πλούσιο άντρα και η μικρή ακολουθεί τα βήματα των αδελφών της στην Αμερική. Παντρεύεται έναν χαρτοπαίκτη, μέθυσο και βίαιο σύζυγο κι όταν τα πράγματα φτάνουν στο απροχώρητο καλεί κοντά της τη μάνα της, τη Δήμητρα, που τόσο της έχει λείψει.

Η Μαρίνα έχει κάνει δύο κόρες και παρακολουθούμε τη δύσκολη ζωή των μεταναστών στη μακρινή αυτήν ήπειρο. Σύντομα όμως, πίσω στο νησί, η Μάγδα ερωτεύεται τον δάσκαλο του χωριού, γίνεται σούσουρο κι η Μάγδα δολοφονείται από τον άντρα της πάνω σε μια κρίση ζήλιας κι αυτός κατόπιν αυτοκτονεί. Οι γυναίκες επιστρέφουν στην Ελλάδα, όλες όμως πλην της γιαγιάς Δήμητρας που σπεύδει στον τάφο του παιδιού της, προτιμούν να παραμείνουν στην Αθήνα και αγωνίζονται να σταθούν στα πόδια τους.

Τη δεκαετία του 1990 η Μαρία προσπαθεί να βελτιώσει τις συνθήκες ζωής της άρρωστης από καρκίνο μητέρας της, Μαρίνας, και μεταξύ άλλων επιστρέφουν στο νησί. Ποιος είναι ο μυστηριώδης άντρας που ζει απομονωμένος στην άκρη του χωριού; Γιατί περιτριγυρίζει τη Μαρία; Άραγε θα επέλθει η συγχώρεση μετά από τόσα χρόνια; Θα κλείσουν οι πληγές; Πόσο καταλυτικό ρόλο θα παίξει η Μαρία σε αυτά;

Εκπληκτικό βιβλίο. Μου άρεσε πολύ που δεν κατονομάζονται οι χώρες, οπότε δεν έχουμε μια πραγματιστική θεώρηση της πλοκής και θα μπορούσε οι γυναίκες να είναι οποιεσδήποτε, οπουδήποτε, οποτεδήποτε! Λάκυ Κάντρι είναι η Αυστραλία, Πατρίδα είναι η Ελλάδα και το καράβι με το οποίο μετακινούνται οι γυναίκες μας λέγεται Νόστος. Δίνονται σε πολύ ωραίο βαθμό, με συνεχή πισωγυρίσματα από το παρελθόν στο παρόν και το αντίστροφο, οι δυσκολίες στην επαρχία του ’50, οι αγώνες των μεταναστών, η καθημερινότητα και οι σχέσεις μεταξύ των επιβατών στο υπερωκεάνιο και όλα αυτά κλείνουν με ένα πολύ όμορφο, ρομαντικό και ισορροπημένο τέλος που συγκινεί.