Τώρα μπορώ να ξεχάσω
τις σημειώσεις
που δεν μπορούν να διαβαστούν
και σαν αμίλητοι σκλάβοι
δουλεύουν στα τυφλά.
Τόσα και τόσα πράγματα
ενθύμια μιας νύχτας
ξεκλειδώνουν εκείνο
το τέλμα της ψυχής.
Λίγες μέρες απομένουν ακόμη
και η μορφή σου
όπως ήταν
αφήνει μια γεύση πικρή.
Λυπηρό.
Να γκρεμίζεις όνειρα
στον ύπνο των δικών σου.
Μα εγώ καταλαβαίνω πως είναι
να ακούς κάποιον να ανασαίνει
σχεδόν λιπόθυμος στα βάθη της νύχτας.
Πεθαίνοντας στη λήθη
η ψυχή ας δώσει φώτιση
αποχωρίζοντάς με
από όλα αυτά που αγαπώ.
Παραδόξως τα σκοτάδια
έχουν πάντα ως απότοκο το φως.
_
γράφει η Αλεξάνδρα Κολιγιώτη
0 Σχόλια