Μίλα μου…

Κοίταξε με λίγο ακόμα.

 Άσε με να ζήσω έναν έρωτα μικρό και αβάσιμο 

Κι ας μην έχει σώμα.

Μίλα μου…

Η ποίηση δεν πρέπει να είναι σιωπηρή.

Ένα ποίημα δεν είναι μόνο λέξεις.

Μπορεί να γίνει θάλασσα και ουρανός μαζί!

Μπορεί να γίνει έγκατα στη γη.

Να στρίβει στην άλλη μεριά τα ηλιοτρόπια.

Να βγάλει χαμόγελο ή κραυγή!

Αχ, μόνο εσύ σωπαίνεις!

Τι σόι ποίημα είσαι εσύ; 

Δεν πρόδωσαν πατρίδες στο όνομα σου.

Μήτε τις δόξασαν. 

Έχεις γίνει απλώς μια ξενιτιά μέσα στο ίδιο μου το σπίτι.

Πες μου πώς να την ξορκίσω;

Μίλα μου…

Κι ο καιρός κάνει αυτό που ξέρει. 

Αργά κι οδυνηρά.

Φέρνει τη λήθη.

Κλείνει χαρτόκουτα και γράφει πάνω με λευκό ανεξίτηλο μαρκαδόρο:  

“ΠΑΡΕΛΘΟΝ”.

Δε θα σ ’αφήσω στα χέρια του ποιηματάκι μου.

Μόνο εσύ μου απέμεινες…

Θα έχω το σημάδι σου.

Θα έχεις τη πνοή μου.

Δε θα αφήσω να πληγωθείς σε ξένους ουρανούς.

Κι όταν θα φύγω μακριά πια…θα γίνω αεροπλάνο!

Να ζωγραφίσω δυο σταυρωτές γραμμές στον ουρανό το δικό σου.

Έτσι… για να ακούσω μια τελευταία φορά το όνομα μου…

Μίλα μου…

_

γράφει o Χρήστος Φαρμάκης