Inertiak

~ΦΘΙΝΟΠΩΡΙΝΗ ΣΥΜΦΩΝΙΑ~25 ποιήματα με Φθινοπωρινή διάθεση της Ελένης Ιωάννου

___________________________________________________________________________________

~…το φθίνον… ~

…τούτο το Φθινόπωρο

το φθίνον,

το βροχερό,

το ομιχλώδες,

το μελαγχολικό,

το πορτοκαλόχρουν…

~Ας~ 

Ας βγούμε

να περπατήσουμε.

Ας κάνουμε

βουτιές στη θάλασσα.

Ας παίξουμε

κάτω απ’ τον ήλιο στην παραλία.

Ας χαρούμε

το δροσερό αεράκι τον Αύγουστο.

Ας δούμε

τούτη τη νύχτα τον έναστρο ουρανό.

Κάποιο αστέρι

θα πέσει και θα κάνουμε τη δική μας ευχή.

Ας χαρούμε

τα τελευταία μοναδικά μερόνυχτα του καλοκαιριού.

Ας κρατήσουμε

στα χέρια μας τα ξεβρασμένα κοχύλια της παραλίας.

Ας κρατήσουμε

τις ζεστές του στιγμές ν’αντέξουμε τ’ αγιάζι του Σεπτέμβρη.

Έρχεται το φθινόπωρο

ποιος ξέρει τι θα φέρει εκτός από τα πεσμένα φύλλα των δέντρων…

~Φθινόπωρο~ 

Φθινόπωρο

το μελαγχολικό αγόρι

με τη μαραμένη ομορφιά

και το μειδίαμα στα χείλη

φλεγόμενη δάδα που αργοσβήνει

στο φύσημα του μανιασμένου ανέμου.

~Θλιμμένη βροχή~ 

Θλιμμένη βροχή

στάλες οι θύμησες

ποτίζουν τα κύτταρα

βαθιά ως τ’ άδυτα.

~Φθινοπωρινή ιεροτελεστία~ 

Έδωσε ο Αύγουστος

τα σκήπτρα στο Σεπτέμβριο

και εκείνος έφερε

τα γκρίζα σύννεφα,

τα πρωτοβρόχια,

τους ψυχρούς αέρηδες,

τη γλυκιά μελαγχολία

τα χρώματα του Φθινοπώρου.~

Σε συνεπαίρνει η μαγεία

των πεσμένων φύλλων

της βρεγμένης γης

της υγρής ομίχλης

οι μυρωδιές της φύσης

αναδύονται ανάμεικτες

σε τούτη την απόλυτη

Φθινοπωρινή ιεροτελεστία.

~Σεπτός Σεπτέμβρης~ 

Σεπτός ο νεαρός Σεπτέμβρης

ο πρώτος και ο ιερός του Φθινοπώρου

σεπτός μέσα στις σταγόνες της βροχής

μας παραπέμπει σε εικόνες αναπόλησης

ώρες ατέλειωτης Σεπτεμβριανής μελαγχολίας.

~Βρέχει, τρέχει, κεντά και πλέκει, βρέχει~ 

Βρέχει βρέχει  βρέχει

κι εκείνη όμορφη

μες στην ωχρότητά της

τρέχει τρέχει τρέχει…

Στις λάσπες και στα νερά

παραπατά και πέφτει.

Αγγίζει τις σταγόνες με δεξιοτεχνία

κεντά και πλέκει τη βροχή

με τη λάσπη και τα φύλλα,

τα φύλλα με τα κλαδιά,

τα κλαδιά με τα πουλιά

τα πουλιά με τον ουρανό

τον ουρανό με τον ήλιο

τον ήλιο με τη θάλασσα

τη θάλασσα με την άβυσσο

την άβυσσο με το σκοτάδι

το σκοτάδι με το φως,

έναν ιστό αδιάκοπα γύρω της

κεντά και πλέκει…

Αγκάθινο στεφάνι

στην πλούσια κώμη της.

Και γίνεται ένα με τη γη

κι έπειτα ζωή

κι έπειτα θάνατος

κι έπειτα ψυχή

που πετά

γίνεται σύννεφο

και βρέχει…

~Γυμνό Φθινόπωρο~ 

Δίχως τους ήχους των χελιδονιών τα φτερουγίσματα,

δίχως τα χρώματα των πεταλούδων

να σου φιλούν τα χείλη σου να σιωπούν,

δίχως τα φύλλα να σκεπάζουν

το γυμνό κορμί σου στο χώμα,

δίχως το μονοπάτι του έρωτα

να γεμίζει απ’ τα χαμόγελά σου

γυμνό το Φθινόπωρο.

Γυμνό και μόνο

στου ουρανού τα φορτωμένα γκρίζα σύννεφα

που είναι έτοιμα να ρίξουν δάκρυα

στο σμιλεμένο σώμα

στο πρόσωπο απ’ αλάβαστρο

στην ερωτευμένη καρδιά

που παγώνει στον κρύο αέρα

και ματώνει απ’ τ’ αγκάθια

στη συστάδα του δάσους των αναμνήσεων.

~Φθινοπωρινός αχός~ 

Στα χρυσά στάχυα του καλοκαιριού

αφήνονται τα σκονισμένα και σκοτεινά

πέπλα της θλίψης του τέλους

ν’ αναμειχθούν με τα γκρίζα σύννεφα

του φθινοπώρου που έρχεται.

Του ουρανού η απόχρωση

φθίνει σε μουντό γαλάζιο.

Τα φυλλοβόλα δέντρα

ξεπροβοδίζουν τα πεσμένα φύλλα

στις σκεπές των σπιτιών,

στα πεζοδρόμια των δρόμων,

στων μελαγχολικών καρδιών το συναπάντημα.

Τα πρωτοβρόχια μουσκεύουν το διψασμένο χώμα

μουσκεύουν τα όνειρα,

τα ταράζουν, τα ξυπνούν

να νοιώσουν τη δροσιά της αχλής

που βγαίνει από τη ζεστή αγκαλιά της φύσης

να μυρίσουν τ’ αρώματά της

να δουν τις αποχρώσεις

του υποκυάνου και του πορτοκαλόχρου

πριν ξαναπέσουν στη λήθη.

Φθινοπωρινός αχός τ’ αγέρι

παίζει τα κλειδοκύμβαλα

στα θροΐζοντα φύλλα της καρδιάς.

Χορεύει η γη το χορό της συγκομιδής

του έρωτα της με τον ήλιο οι καρποί απέδωσαν.

Καθώς διασπώνται τα ζωντανά χρώματα

το φθινόπωρο αποκαλύπτει

τη φθίνουσα πορεία του

προς το Χειμωνιάτικο τοπίο.

~Ο Οκτώβριος σου~ 

Ο Οκτώβριος στα μάτια σου

σπήλαια με θέα τον ορίζοντα

θάλασσας που ηρεμεί μέσα τους

τα αγριεμένα κύματά της

καθώς τα ημερώνουν

οι θαλασσοδαρμένοι βράχοι σου.

~

Ο Οκτώβριος στα χείλη σου

στρώμα από κοράλια και κοχύλια

μακρινών ακρογιαλιών,

κουφάρια κορμών φαγωμένα

από τρικυμίες που κόπασαν

στους ύφαλους των σπηλαίων σου.

~

Ο Οκτώβριος στην κόμη σου

ανεμοθύελλες που χτενίστηκαν

καθώς αντίκρισαν τις μπούκλες

των κυματιστών μαλλιών σου,

το έντονο ορειχάλκινο χρώμα

του ηλιοβασιλέματός σου.

~

Ο Οκτώβριος στο πρόσωπό σου

σημάδια μιας Αναγέννησης

που παρακμάζει στο πέρασμα

της ακαθόριστης μέτρησης του χρόνου,

φθαρτό τοπίο αναλλοίωτο στη μνήμη

σμιλεμένες πάνω του οι χαρακιές σου.

~Φθινόπωρα~ 

Φθινόπωρα αλλοτινά

σαν ανάμνηση.

Βροχερές μνήμες

υγρές ,νοτισμένες.

Φύλλα καστανιάς

και καρυδιάς

σε παχιά στρώματα

σκέπασαν τις ζωές

που σα τα φθινόπωρα

πέρασαν κι έφυγαν.

~Η κυρά του Φθινοπώρου~ 

Η κυρά του Φθινοπώρου

με τα πυρόχρωμα μαλλιά

τις σκοτεινές σκέψεις και

τα κοράκια των επιθυμιών της

στα γυμνά της χέρια,

αποσυντίθεται αργά

μέσα στη μοναξιά της μελαγχολίας.

~Φθινοπωρινή μελωδία~ 

Φθινοπωρινή σύνθεση

γκρίζο βροχερό τοπίο

σκόρπιες παρτιτούρες

νότες,  μουσική κι αρώματα.

Κι ο έρωτας μου να αντηχεί

στα βάθη της καρδιάς σου

σα μελωδία φθινοπωρινή.

~Φθινοπωρινή μελαγχολία~ 

Είναι και αυτή η φθινοπωρινή μελαγχολία που πλανάται στον αέρα.

Είναι κι εκείνες οι νύχτες του καλοκαιριού που δε με αφήνουν σε ησυχία.

Βρίσκομαι σε δίλλημα… Καλοκαιρινή ευφορία μη γίνεσαι περίσκεψη.

Εικόνες,  χρώματα και συναισθήματα

μη μου δημιουργείται νοσταλγική διάθεση.

Οι αναπολήσεις ανήκουν στο παρελθόν.

Τα κρυμμένα μυστικά, οι μνήμες και τα όνειρα

έρχονται και παρέρχονται.

Περιπλανώμενη κι ατίθαση καρδιά

σε φθινοπωρινούς μονόδρομους

σε χρώμα σάπιων μήλων είμαι.

Πρόσταξε με έρωτα κι εγώ θα υπακούσω.

~Φθινοπωρινή αποσύνθεση~ 

Ερέβη και λάμψεις,

σκοτάδια της ψυχής

σιωπές και βάθη της νύχτας

υποκλιθείτε στη φθινοπωρινή αποσύνθεση.

Μέσα της κρύβεται η ζωή.

Μέσα στο χάος είναι η Γαία

το φως τ’ ουρανού, ο έρωτας, η μέρα.

Υπάρχει η ελπίδα της αναγέννησης.

Δείτε το φως μες στην σπηλιά της Σκύλλας

όχι μόνο τα πεσμένα σάπια φύλλα

στους θρόνους της Περσεφόνης και του Πλούτωνα.

Απ’ το μηδέν προέρχεται το παν.

~Του Φθινοπώρου τα καλούδια~ 

Άρωμα Φθινοπώρου.

Οσμή ώριμης Γης

βρεμένο χώμα

πεσμένα φύλλα.

Στα όρια της γεύσης

ποικιλία αγαθών

άγρια χόρτα

πικραλίδες και κάππαρη.

Μέλι γλυκό και φρέσκο

τόσο όσο η αίσθηση

των ήχων από τις μέλισσες

να σε αγγίζει απαλά.

Μούστος και πετιμέζι

γλυκά σταφύλια στο τραπέζι

μεθυστικός, γλυκός

στο πατητήρι ο αχός.

Καρύδια, φρούτα

σύκα και λογιών καρποί

από την συγκομιδή.

Μυρωδιές κοχυλιών

τραγούδι αύρας θαλασσινής

στην ψυχή αντηχεί

γαληνεύεις και αναπολείς.

Ανταμοιβή της στιγμής

τα δώρα της ζωής

Θάλασσας και Γης

κληρονομιάς ακριβής…

~Λουλούδι φθινοπωρινό~ 

 Τα φώτα της πόλης

όταν σβήνουν σε χάνω.

Που βρίσκεσαι;

Δε βλέπω το χαμόγελό σου

ούτε το λουλούδι που μου χάρισες 

νωρίς το πρωί για καλημέρα.

Όμως σε αισθάνομαι 

σε μυρίζω στο αεράκι,

ευωδιάζεις αρώματα κι αγάπη

λουλούδι φθινοπωρινό

νοιώθω το χαμόγελό σου

την καρδιά σου να γίνεται

παλμός της πόλης

και να χτυπά ρυθμικά

ατέλειωτα σ΄αγαπώ. 

~Η νεράιδα των φύλλων και των φίλων~ 

Τα φύλλα πέφτουν σα ψιλόβροχο στο ξέφωτο.

Οι φίλοι φεύγουν σα τα τραίνα στο σταθμό.

Νεράιδα του δάσους ας μείνει ένας φίλος

να ‘ ναι δικός μου καρδιακός κι ας είναι μόνο ένας.

~

Η νεράιδα των φύλλων και των φίλων

μαζεύει από το έδαφος τα φύλλα,

οι φίλοι είναι λιγοστοί και δεν μπορεί να τους βρει. 

~Αποχαιρετισμός~ 

Αποχαιρετισμός γλυκός

με φτερουγίσματα χελιδονιών

χαμηλές πτήσεις

με εισιτήριο επιστροφής

στους κήπους των Φθινοπώρων.

Οι χελιδονοφωλιές των αναμνήσεων

γκρεμίζονται από την έλλειψη

των αρχιτεκτόνων τους.

Κι εμείς μένουμε εδώ στάσιμοι

στην καθημερινότητά μας

μ’ ένα πικρό χαμόγελο αποχωρισμού

και μιας απαντοχής που πλανάται

μεταξύ Φθινοπώρου και αναμονής. 

~Του Φθινοπώρου τα φιλιά~

Του Φθινοπώρου τα φιλιά

αφήσαμε να πάρει το κύμα

στις ακροθαλασσιές της νεότητας.

Φοβισμένα έγιναν πουλιά και

πέταξαν μακριά από εμάς.

Χαοτικό το ταξίδι τους

και δε θα ξαναγυρίσουν.

Τώρα μαινόμενος ταύρος

ορμάς στα χείλη που ξέβαψαν

το κόκκινο του πάθους

και σε αποφεύγουν σιωπηλά

περιμένοντας διακριτικά

το ωχρό φιλί της άμμου.

~Κυριακή~ 

Όμορφη η Κυριακή,

ηλιόλουστη ημέρα

μιας εβδομάδας που πέρασε

της πρώτης στο ημερολόγιο του Οκτώβρη του 2013.

Ντυμένη με τα χρώματα

του Φθινοπώρου και

αρωματισμένη από τα ξύλα

που σιγοκαίονται στο τζάκι.

Με τα κελαηδίσματα των πουλιών

να αντηχούν στον αέρα

σαν καλοκαιρινό τραγούδι

και το πέταγμά τους

φευγαλέας εικόνας ανάμνηση

σαν την ημέρα που φεύγει

αφήνοντας μας να χουχουλιάζουμε

στη Φθινοπωρινή ατμόσφαιρα του σπιτιού.

~Κι ήρθε ο Νοέμβρης~ 

Κι ήρθε ο Νοέμβρης με κόκκινα τριαντάφυλλα

και με κελαηδίσματα πουλιών.

~

Κι ήρθες εσύ

και μου ‘δωσες

ένα φιλί στο στόμα

που ‘σταζε μέλι κι έρωτα.

~

Κι ήρθε ο Νοέμβρης

μοσχομυρίζοντας Άνοιξη.

~Καλοκαιρινές μνήμες~

Το μυαλό μας είναι εκεί

στις ηλιόλουστες μέρες

που χάθηκαν στην άμμο

καθώς το κύμα βγήκε στην ακτή

της Φθινοπωρινής μελαγχολίας

και τράβηξε μέσα του το καλοκαίρι.

~Καλόπωρο~ 

Πέρασε το Καλοκαίρι

μας χαιρέτησε

εμείς όμως

το αισθανόμαστε

ακόμη εδώ, μέσα μας.

~

Ας είναι το Φθινόπωρο

αναζωογονητικό

και ελεύθερο

και εμείς

ευλογημένοι.

~Σεπτέμβρης στην πόλη~ 

Σεπτέμβρης στην πόλη.

Ξαφνικά έγιναν όλα μουντά και ψυχρά με την είσοδο του Σεπτέμβρη στο κατώφλι του Φθινοπώρου.

Ο ήλιος σπάνιος επισκέπτης πια, έχει αλλάξει θέση εκεί ψηλά και ο φωτισμός είναι διαφορετικός.

Παντού επικρατεί ένα ημίφως.

Η θάλασσα και το βουνό με το γκρίζο των τοίχων είναι σε πλήρη αρμονία με τα σκοτεινά σύννεφα του Σεπτέμβρη που προμηνύουν μπόρες.

Και έρχεται η βροχή. Η ασημένια και δυνατή βροχή.

Όλοι τρέχουν, τρέχουν για να πάνε κάτω απ’ τα υπόστεγα, κάτω απ’ τα δέντρα, κάτω από τις ομπρέλες των περαστικών, να βρουν προσωρινό καταφύγιο στα ανοιχτά καταστήματα.

Τρέχουν να προφυλαχθούν, να προφυλάξουν τα ρούχα τους, τον ακριβό εαυτό τους τη μοναδική τους περιουσία. Τρέχουν για να σωθούν από τη βροχή. Να σωθούν; Γιατί;

Μια βροχή, ξαφνική φθινοπωρινή βροχούλα είναι που κάποτε θα την έχουμε ανάγκη και δε θα βρέχει ο ουρανός. Θα μας τιμωρεί που αποφεύγαμε το πολύτιμο δώρο του όταν μας το έστελνε στη γη για να μας δίνει τη ζωή. Χρόνια και χρόνια…

Μας μιλούσε κι εμείς δεν τον ακούγαμε. Είχε το δικό του τρόπο, εξάλλου όλοι έχουμε τον τρόπο μας. Άλλοι μας αντιλαμβάνονται, άλλοι μας εγκαταλείπουν. Αλλά εδώ είναι διαφορετικά.

Εξαγνισμός από το Θεό  είναι, μη τρέχετε διαβάτες, μη φεύγετε, δεχτείτε το νερό πάνω στο σώμα σας, να ποτιστεί η ψυχή με τα δάκρυα τ’ ουρανού.

Μη τρέχετε να κτυφτείτε σαν τα φοβισμένα ποντίκια της υπόγειας πόλης. Φτάνει πια τόση μισαλλοδοξία, τόση υποκρισία.