Κι όσο η νύχτα μάκραινε
και γλύκαινε στις μικρές της ώρες,
μακάρια, λυτρωτική, με ασπασμούς και αποκαλύψεις,
η Φιλαρέτη, μούσα της αρετής και της σοφίας
κι ιέρεια της πλησμονής και της αγρύπνιας,
κεντούσε στο υφάδι της βεβαιότητες κι αλήθειες,
με λόγου σπονδές και τέχνης λυρισμούς
και σύναζε στην ποδιά της όνειρα και προσμονές,
με αρχαίες ρήτρες και βυζαντινές τελετές.

Κι όσο το φεγγάρι ανίχνευε
σε στενές γωνιές και σκοτεινά σοκάκια,
ανάστατες σιωπές και βλέμματα εκστασιασμένα,
η Φιλαρέτη, νύμφη των άστρων και κόρη της αυγής
και δέσποινα της γειτονικής του ουρανού αυλής,
έβαφε περάσματα μυστικά και δρόμους ορθρινούς,
με ώριμη γραφή και αίσθηση ιχνηλασίας
και διακονούσε με πληρότητα χάριτες κι ομορφιές
του στιχουργού του έρωτα, του ομολογητή.

Κι όσο οι στοχασμοί βαθαίναν
ως μύχιοι πειρασμοί και ρωτήματα λογικής
και γύμνωναν τη ζωή από ορισμούς, μορφές και μέτρα,
η Φιλαρέτη, πνεύμα ανοιχτής παρένθεσης
και λόγος ενσάρκωσης αταξίδευτων επιθυμιών,
ξεδίπλωνε με ανέστιους ερχομούς και άδηλες αποδράσεις
περγαμηνές πρωτότυπες και ευαγγέλιες αναγνώσεις
για να λυτρώνεται αχειραγώγητη η ψυχή,
με πάθη αναλλοτρίωτα κι ανάδρομη καταφυγή.

_

γράφει ο Γιώργος Αλεξανδρής