Με τη μνήμη κοντή κι ασπού­δα­στη την αλή­θεια,
ασύ­νε­τοι οι και­ροί και βία η ιστορία.

Εντέλ­λο­νται το μέλ­λον αυτό­κλη­τοι αρχη­γοί
κι επί­δο­ξοι προ­φή­τες ομνύ­ουν στην κατα­στροφή
μ’ επι­δρο­μές στο όνει­δος και τη συνε­νοχή
δύο γενεών που φύγαν και μιας που απορεί.

Και φοβάμαι. Φοβάμαι το άγγελμα το ευοί­ωνο
το μήνυμα τ’ από­κρυφο σ’ ερμή­νευμα προσωπικό.

Συνεί­δηση με επι­νό­ηση και σκέψη σε μετα­φορά,
η σωτη­ρία υπό­δειξη και η απο­δοχή ανάγκη.

Βου­λεύ­ε­ται ωρυό­μενο και λειψό το μέγα πλή­θος,
οι εύσχη­μοι, μεσί­στιες ατε­νί­ζουν τις βεβαιό­τη­τές τους
με λογι­σμό χωρίς υπέρ­βαση και γνώση δίχως μέθη,
μύχια επί­κληση η συμ­φορά και η ουτο­πία μέτρο.

Και φοβάμαι. Φοβάμαι και πάλι να υπο­πτευθώ
σχή­ματα ελευ­θε­ρίας στο περι­θώ­ριο και τον πανικό.

Η αυθε­ντία θέσπι­σμα και η ιδε­ο­λη­ψία ήθος,
η αυτα­πάτη αθώ­ωση και η ευθύνη πλάνη.

Δικά­ζε­ται παρά­λυτη η εποχή και χει­ρα­γω­γη­μένη,
κοστο­λο­γεί­ται η ζωή με μηδε­νι­σμό κι απο­ποι­ή­σεις,
θρί­αμ­βος πνεύ­μα­τος ο θυμός κι ανέ­στιος ο λόγος
με τη δικαί­ωση αρετή και τη συνέ­πεια κρίση.

Και φοβάμαι. Φοβάμαι τη νοσταλ­γία του εφι­κτού,
τ’ αργύ­ρωμα της ευπεί­θειας σε δια­δοχή και τάξη.

_

γράφει ο Γιώργος Αλεξανδρής