γράφει ο Πάνος Τουρλής

Σε τι χρησιμεύει ένα κουταλάκι που δε συμμετέχει σε γιορτές και γενέθλια; Τι θα απογίνουν τα παιδιά του Μπλε και της Κίτρινης αν οι γονείς τους αποφασίσουν να χωρίσουν; Πώς μπορούμε να νικήσουμε τον Δενθατάκ Αταφέρεις; Πόσο αποφασισμένη είναι μια κάλτσα να βρει το χαμένο ταίρι της; Τι σκανδαλιές θα κάνει ο Προυπρής το ξωτικό και σε τι θα μπελάδες θα τον οδηγήσουν; Αυτά και άλλα παραμύθια θα βοηθήσουν τα παιδιά να κατανοήσουν βασικές έννοιες και ηθικές αξίες μέσα από συναρπαστικές και ανατρεπτικές ιστορίες.

Τα «Φυστικοπαραμύθια», σύμφωνα με τη συγγραφέα, είναι «μια ζακετούλα, ένα ρουχαλάκι στους ώμους των παιδιών μας», που οι γονείς θα τα αφήσουμε να τα φορέσουν / διαβάσουν μόνα τους κι ας τα ξεχάσουν, ίσως όμως και να ξαναγυρίσουν να τα ξεφυλλίσουν. Μια συλλογή δέκα ιστοριών για μικρά και μεγάλα παιδιά από το Φυστίκι που κυλάει γεμάτα τρυφερά και όμορφα νοήματα που με συγκίνησαν και με έβαλαν σε σκέψεις. Απλές μα και σύνθετες προτάσεις, σύντομα σε έκταση κείμενα, ευφάνταστες παραβολές, διαχρονικά, πολύτιμα και πανανθρώπινα μηνύματα που περνάνε μέσα από απλές επιφανειακά ιστορίες, ανατροπές και λιτοί διάλογοι είναι μερικά μόνο από τα θετικά γνωρίσματα του βιβλίου. Η συγγραφέας χρησιμοποιεί ανθρωπόμορφα αντικείμενα, νεράιδες και ξωτικά, παιδιά και γονείς για καλύτερη κατανόηση και καταγράφει καθημερινές και οικείες στιγμές. Ταυτόχρονα σημαντικές αξίες περνάνε πίσω από τις γραμμές και βοηθάνε τα παιδιά να αποκτήσουν αυτοπεποίθηση, να κατανοήσουν τα αισθήματά τους, να βελτιώσουν τη συμπεριφορά τους, χωρίς ίχνος διδακτισμού και «πρέπει».

Ο «Λάκης Κουταλάκης» ζει σ’ ένα συρτάρι με μαχαιροπήρουνα αλλά τον κοροϊδεύουν όλοι γιατί είναι το κουταλάκι για το φάρμακο, ένας εφιάλτης δηλαδή για τον Γιάννη και τη Λιλή όποτε αρρώσταιναν. Ο Λάκης νιώθει μοναξιά και στενοχώρια σ’ εκείνο το συρτάρι, δε συμμετέχει φυσικά στα πάρτι γενεθλίων και στις άλλες ευτυχισμένες στιγμές της οικογένειας, να όμως που έρχεται η στιγμή που θα φανεί χρήσιμος και θα σώσει μια βραδιά που παραλίγο να αποδειχθεί καταστροφική. Στο «Γαλάζιο καλτσάκι» δυο αγαπημένα και αχώριστα γαλάζια καλτσάκια χάνουν το ένα το άλλο ξαφνικά κι απότομα. Ο Αριστερός Γαλάζιος Καλτσάκις ψάχνει απελπισμένα το ταίρι του αλλά ο Μανταλάκις, που όλο μπερδεύεται με αυτά τα ρούχα και τους ετερόκλητους καθημερινά συνδυασμούς τους, δεν προθυμοποιείται να τον βοηθήσει. Ο Καλτσάκις αρχίζει να φοβάται και να ανησυχεί, γιατί έχει ακούσει για χαμένες κάλτσες που εξαφανίζονται μυστηριωδώς και για μονές κάλτσες που δε βρήκαν ποτέ το ταίρι τους, κι αποφασίζει να ψάξει παντού. Ο Μπλε Σορτσάκις, ο Άσπρος Ζακέτας, η Γκλίττερ Μπλούζα και τα άλλα ρούχα δεν έχουν δει πουθενά την κάλτσα αλλά ο Καλτσάκι πεισμώνει, γιατί «Όταν βρεις το ταίρι σου, είναι για πάντα! Δεν το εγκαταλείπεις στα δύσκολα».

Συγκινήθηκα πολύ με την ιστορία «Ο Μπλε και η Κίτρινη», όπου οι πρωταγωνιστές αποφασίζουν να ζήσουν μαζί για πάντα. «Μπλέχτηκε λοιπόν το μπλε με το κίτρινο, έκαναν αγκαλιές κι αγάπες» κι απέκτησαν πράσινα παιδιά, αφού πήραν λίγο μπλε και λίγο κίτρινο από τους γονείς τους. Να όμως που ο χρόνος και η ρουτίνα άλλαξαν τα συναισθήματα του Μπλε και της Κίτρινης, οπότε πώς θα αντιμετωπίσουν τα νέα δεδομένα; Πώς θα νιώσουν τα παιδιά τους όταν αλλάξει η ρουτίνα τους και οι άνθρωποι που αγαπούν «ξε-γίνουν γονείς»; Γλυκόπικρη ιστορία, γεμάτη όμως από αισιοδοξία: «Σπίτι δεν είναι μόνο ένα πάτωμα και ένα ταβάνι. Σπίτι είναι και η αγκαλιά που τρέχουμε όταν έχουμε ανάγκη, όταν φοβόμαστε, όταν κλαίμε, όταν πονάμε και όταν αγαπάμε». Πάνω απ’ όλα, σημασία δεν έχει το χρώμα αλλά το μέγεθος της αγάπης και ο τόσο γλυκά στενός δεσμός, «Η αγκαλιά που χώνεσαι εσύ και σε κρατάει δυνατά και κλείνεις τα μάτια σου και σφίγγεσαι μέσα της και δεν φοβάσαι». Πρωτότυπη και ενδιαφέρουσα είναι η ιστορία «Ο Κύριος Δενθατάκ», της οποίας πρωταγωνιστής είναι ο κύριος Δενθατάκ Αταφέρεις, ένας τύπος που πιστεύει πως είναι σπουδαίος και σημαντικός και πως ό,τι λέει έχει μεγάλη σημασία. Τα παιδιά όμως δεν πρέπει να τον παίρνουν στα σοβαρά και να τον φοβούνται, δεν πρέπει να πιστέψουν ποτέ αυτά που λέει. Πόσες φορές σου είπαν «δε θα τα καταφέρεις» αλλά τα κατάφερες; Γιατί «προσπάθησες, δούλεψες, αγωνίστηκες, κουράστηκες» γι’ αυτό που ήθελες. Επίσης, «Δεν είναι κακό να φοβάσαι, όλοι οι άνθρωποι φοβούνται κάποιες φορές… και δεν πρέπει να τους κοροϊδεύουμε». Που να χτυπιέσαι κάτω, κύριε Δενθατάκ, τα παιδιά πάντα θα τα καταφέρνουν γιατί ο καθένας μας όλα τα μπορεί!

Ο Προυπρής που πρωταγωνιστεί σε τέσσερις ιστορίες είναι ένα ξωτικό που ζει σε νεραϊδοκαπέλο και τα βράδια κοιμάται στα μαλλιά της νεράιδάς του, κάνει συνέχεια αταξίες, κλέβει το μαγικό της ραβδί και ζει διάφορες περιπέτειες γεμάτες ηθικά νοήματα. Χάρη σ’ εκείνον έμαθα για τις «καρδουλομανούλες», δηλαδή τις μαμάδες που γεννάνε από την καρδιά τους και πόσο εξίσου σημαντικές είναι με τις βιολογικές ενώ μπαίνοντας κρυφά από τη νεραϊδομαμά του στο διαδίκτυο βιώνει κάτι που τον φοβίζει. Η συγγραφέας τονίζει: «Να μιλάς, να λες τι έγινε, τι σε τρόμαξε, ποιος σου έκανε κακό…να μην κρατάς μυστικό ό,τι σε φοβίζει»! Στην «Ανάποδη Μέρα» διαβάζουμε για μια μέρα που δεν πηγαίνει ίσια, όπου τα παιδιά μεγαλώνουν τους γονείς, τους βάζουν για ύπνο, τους στέλνουν στη δουλειά με κολατσιό, όλα αυτά γίνονται για μια φορά τον χρόνο κι έτσι διασκέδασα πολύ με αυτήν την ευφάνταστη ιστορία που είναι γεμάτη εκπλήξεις και ανατροπές. Τέλος, στο «Ο Λουκάς και οι πλανήτες» μαθαίνουμε για τη γνωριμία του Λουκά με τον Γιώργο σ’ ένα κέντρο λόγου και έργου. Ο Λουκάς μπερδεύει τα γράμματα και τους αριθμούς, θέλει να είναι όρθιος και να βγαίνει συνεχώς έξω, οπότε στο κέντρο «τον βοηθάνε με τον μπελά στο μυαλό» του και ο Γιώργος είναι ένα αυτιστικό παιδί. Πώς θα καταφέρουν αυτά τα δύο τόσο διαφορετικά παιδιά να επικοινωνήσουν και να μιλήσουν;

Τα »Φυστικοπαραμύθια» είναι μια συλλογή παραμυθιών που εξηγεί στα παιδιά μέσα από ενδιαφέρουσες ιστορίες τι είναι η διαφορετικότητα, το διαζύγιο, η αιώνια αγάπη, ο αυτισμός και τους δείχνει πώς αποκτάμε εμπιστοσύνη στον εαυτό μας, σε τι διαφέρουν η βιολογική και η θετή μητέρα («η πιο μαγική νεράιδα που υπάρχει και είναι μοναδική για κάθε παιδάκι»), πόσο σοβαροί είναι οι κίνδυνοι από το διαδίκτυο και πώς να εξαφανίσουμε τον φόβο («ο φόβος φοβάται εκείνους που μιλάνε»). Η εικονογράφηση της Αντωνίας Κατσαρού και του Αλέξανδρου Τσιάβου είναι γεμάτη χρώματα και ενδιαφέρουσες λεπτομέρειες και ζωντανεύει τις ιστορίες με τέτοιο τρόπο που βοηθάει τα παιδιά να ενισχύσουν τη φαντασία τους (ειδικά το δισέλιδο με τον Γιώργο και τον Λουκά, που είναι και το εξώφυλλο του βιβλίου, το λάτρεψα). Ιστορίες γεμάτες τρυφερότητα, χιούμορ, έξυπνες ανατροπές, διαχρονικά μηνύματα κρατούν την καλύτερη συντροφιά στους μικρούς αναγνώστες και τους βοηθάνε να ανακαλύψουν τον πλούσιο σε συναισθήματα, νοήματα μα και κινδύνους κόσμο που τους περιβάλλει.