–

Συνέντευξη του Χρήστου Φλουρή στην Κατερίνα Σιδέρη

–

Μιλήστε μας για το βιβλίο σας «Volcano».

Το Volcano είναι ένα κοινωνικό, θα έλεγα, μυθιστόρημα που διαδραματίζεται στην περίοδο από τη δεκαετία του 1950 μέχρι το 2004, με το μεγαλύτερο μέρος της δράσης να τοποθετείται στην περίοδο της δικτατορίας. Το βιβλίο αυτό το γράφει ένας από τους ήρωες με δυο βασικούς στόχους: να διηγηθεί την ιστορία της μητέρας του από την εποχή της γνωριμίας και του γάμου με τον πατέρα του μέχρι και τον θάνατό της αλλά και για να ρίξει ταυτόχρονα μια γέφυρα επικοινωνίας με τον δίδυμο αδερφό του με τον οποίο έχει να συναντηθεί περίπου τριάντα χρόνια.  Πρόκειται δηλαδή ουσιαστικά για ένα βιβλίο μέσα στο βιβλίο. Κι όλα αυτά με φόντο την μεταπολεμική ελληνική επαρχία και την Αθήνα της δικτατορικής περιόδου, με τα βασικά ιστορικά γεγονότα να καθορίζουν-θέλοντας και μη- τη δράση των ηρώων. Και θα δούμε να παρελαύνουν από τις σελίδες του όλοι οι τύποι: από τους λειτουργούς και τους υποτακτικούς της εκάστοτε εξουσίας, από τους αληθινούς και γιαλαντζή επαναστάτες μέχρι τους ανθρώπους που χωρίς ιδιαίτερες ιστορικές ή πολιτικές γνώσεις σχολιάζουν εύστοχα τα τεκταινόμενα φιλτραρισμένα μέσα από τη δική τους απλοϊκή σοφία.    

Κάτω από ποιες προϋποθέσεις επιλέξατε τον τίτλο του βιβλίου;

Ο τίτλος, που αποτελεί τον τίτλο του βιβλίου του Παύλου Αλεξίου, παραπέμπει κυριολεκτικά στον βασικό τόπο απ’ όπου ξεκίνησαν όλα, δηλαδή στη Θηρασιά, στο μικρό νησάκι δίπλα στη Σαντορίνη, όπου και τοποθετείται ένα μεγάλο μέρος της δράσης. Η κυριαρχία του Ηφαιστείου στο εν λόγω τοπίο ήταν νομίζω το έναυσμα για το συγκεκριμένο βιβλίο. Σε συμβολικό επίπεδο, το ηφαίστειο παραπέμπει στην εκρηκτικότητα των ανθρώπινων συναισθημάτων των οποίων η σαρωτική δύναμη είναι ικανή να συμπαρασύρει, όπως η λάβα, τα πάντα στο πέρασμά της. 

Αν σας ρωτούσα, με ποιον ήρωα του βιβλίου σας ταυτίζεστε, ποιον θα επιλέγατε ανάμεσα στον Αρίστο και τον Παύλο;

Αν και δεν επιδιώκω να ταυτιστώ με κάποιον από τους ήρωες των βιβλίων μου, θεωρώ ότι τα δίδυμα αυτά αδέρφια, με τους τόσο διαφορετικούς χαρακτήρες, διαθέτουν κάποια από τα δικά μου χαρακτηριστικά, όπως μπορώ να εκτιμήσω εκ των υστέρων. Στον Παύλο βρίσκω στοιχεία από την εσωστρέφειά και την εγγενή δειλία των παιδικών και εφηβικών μου χρόνων, ενώ με τον Αρίστο έχουμε κοινά την αποστροφή προς την εξουσία κάθε είδους καθώς και τη δυσκολία αναγνώρισης των λαθών που μπορεί να μας οδηγήσει, παρά τη βαθύτερη θέλησή μας, ακόμη και σε ηθελημένη απομόνωση.  

Πώς θα χαρακτηρίζατε τη Βασιλική, με γνώμονα την ζωή και τις πράξεις της;

Η Βασιλική, η κεντρική ηρωίδα του βιβλίου είναι μια γυναίκα με μικρά όνειρα και φιλοδοξίες, ικανοποιημένη με τα λίγα της ζωής. Αυτό που επιζητά είναι η σταθερότητα και η αγάπη. Δεν θεωρεί ότι είναι γεννημένη για μεγάλες ανατροπές κι επαναστάσεις. Ωστόσο όταν αυτές οι σταθερότητες αρχίζουν να κλονίζονται ανεπανόρθωτα δεν διστάζει να πάρει τη ζωή στα χέρια της, αρχικά με μια ανορθόδοξη και αναιτιολόγητη πράξη κι έπειτα με τη φυγή από τον τόπο της και την προσπάθεια να σταθεί όρθια στηριζόμενη στις δικές της δυνάμεις. Μόνο που τα πρόσωπα και οι καταστάσεις από τις οποίες πασχίζει να διαφύγει την ακολουθούν παντού  κυρίως γιατί η ίδια τους κουβαλάει μέσα της. Είναι μια γυναίκα που για διαφορετικούς λόγους προδίδεται από τους πάντες. Κι όταν έστω κι αργά το συνειδητοποιεί, απομονώνεται και πεθαίνει μόνη και αδικαίωτη.  

Είναι ικανές οι πράξεις μας να μας στοιχειώνουν σε όλη μας τη ζωή;

Κάποιες πράξεις νομίζω πως ναι, είναι ικανές να μας ακολουθούν σε όλη μας τη ζωή καθορίζοντας τις όποιες επιλογές μας. Θεωρώ μάλιστα πως η απόσταση – χρονική και τοπική- από συγκεκριμένες ενέργειες οξύνει αντί να αμβλύνει τις επιπτώσεις τους.

Διαβάσαμε στο βιβλίο σας για διαταραγμένες οικογενειακές σχέσεις. Αποτελούν πολλές φορές τροχοπέδη οι απόψεις μας, στις σχέσεις με τους αγαπημένους μας;

Δεν θεωρώ ότι οι διαφορετικές απόψεις, που είναι λογικό να υπάρχουν στους ανθρώπους, πρέπει να αποτελούν εμπόδιο στις σχέσεις. Κάθε άνθρωπος είναι διαφορετικός και ξεκινώντας από αυτή την αφετηρία θα έλεγα ότι σε θεωρητικό επίπεδο οι διαφορετικές αντιλήψεις για ορισμένα θέματα θα έπρεπε να αποτελούν αιτία σύσφιξης των σχέσεων και όχι το αντίθετο. Με μια βασική προϋπόθεση, να υπάρχει αμοιβαίος σεβασμός. Αν χαθεί αυτό το στοιχείο ή αντικατασταθεί από την προσπάθεια επιβολής στον άλλο αυτών που εμείς θεωρούμε σωστά, τότε το παιχνίδι έχει χαθεί και επέρχεται μοιραία η διατάραξη των σχέσεων.

Επιπλέον διαβάσαμε για λάθη που στέρησαν τη δυνατότητα να ανθίσει η αγάπη. Πόσο εύκολα επιλέγουμε να προσθέσουμε στο λεξιλόγιό μας λέξεις όπως η συγχώρεση και η συγγνώμη στις μέρες μας;

Να ξεκαθαρίσουμε από την αρχή ότι όταν μιλάμε για αγάπη μιλάμε για την αγάπη που έχει ως βάση της την αρχή της ειλικρίνειας. Σε μια τέτοια αληθινή σχέση αμοιβαιότητας έχουν θέση και η συγχώρεση και η συγνώμη με δύο ωστόσο κατά τη γνώμη μου βασικές προϋποθέσεις: η πρώτη να είναι ειλικρινείς και να μη λέγονται μόνο για να ειπωθούν και η δεύτερη να μην είναι μονόπλευρες. Δεν είναι δυνατόν να εξακολουθήσει να υπάρχει μια οποιαδήποτε σχέση – ερωτική, φιλική, συναδελφική- αν ο ένας διαρκώς κάνεις λάθη και ζητάει συγγνώμη και άλλος μονίμως συγχωρεί. Προσωπικά, λόγω χαρακτήρα, είμαι έτοιμος σε κάθε ειλικρινές «εγώ φταίω» να πω ένα εξίσου ειλικρινές «σε συγχωρώ».

Ποια τα μελλοντικά συγγραφικά σας σχέδια;

Τα μελλοντικά μου συγγραφικά σχέδια περιορίζονται στο να μπορώ να συνεχίσω να  γράφω. Αυτό επιθυμώ. Από εκεί και μετά αν, ξαναδιαβάζοντας μετά από κάποιο διάστημα ένα γραπτό μου, θεωρήσω ότι έχει κάτι να πει, τότε αρχίζω να σχεδιάζω τη δημοσιοποίησή του.

Σας ευχαριστώ πολύ