–
Συνέντευξη της Χριστίνας Σουλελέ στην Κατερίνα Σιδέρη
–
Κα Σουλελέ, ποιο ήταν το έναυσμα που σας οδήγησε στη συγγραφή του βιβλίου «Θα την έλεγαν Ελευθερία», που κυκλοφορεί από την Άνεμος Εκδοτική.
Πολλά και διαφορετικά ήταν τα ερεθίσματα που με οδήγησαν στη συγγραφή αυτού του βιβλίου και στη δημιουργία των χαρακτήρων των τριών ηρωίδων μου, που η καθεμιά δίνει τη δική της μάχη για την πραγματοποίηση των ονείρων της μέσα στο πλαίσιο, ιστορικό ή κοινωνικό, της εποχή της που ζει. Αρχικά, ήταν η ανάγκη μου να μελετήσω όσα συνέβησαν στα χρόνια της δικτατορίας, μιας εποχής από την οποία έχω ελάχιστες μνήμες, και θεώρησα χρέος μου να τα μεταφέρω στο χαρτί. Επίσης, με απασχόλησε ο ρόλος της γυναίκας στη σύγχρονη εποχή, καθώς και οι αγώνες που δίνει, σε προσωπικό και συλλογικό επίπεδο, κόντρα στις πατριαρχικές αντιλήψεις. Ως εκπαιδευτικός Ειδικής Αγωγής, εργάζομαι σε Ειδικό Σχολείο, ήθελα να γνωρίσω στους αναγνώστες μου ένα άτομο με αναπηρία, σε μια προσπάθεια να τους κάνω κοινωνούς στα όνειρά του αλλά και μετόχους στα προβλήματα που προκύπτουν στην καθημερινότητά του.
Στο βιβλίο σας, ερχόμαστε αντιμέτωποι με αρκετούς τύπους γυναικών. Γυναίκες με έντονη προσωπικότητα, γυναίκες που ζουν στη σκιά, γυναίκες που επιλέγουν να αφήσουν την καριέρα και να αφοσιωθούν στην οικογένεια. Ποιο τύπο θέλατε να υμνήσετε και γιατί;
Το βιβλίο μου είναι αφιερωμένο σε εκείνες τις γυναίκες, που έχουν επιλέξει να ζουν τη ζωή τους κόντρα στις προκαταλήψεις και τα στερεότυπα που έχουν σχέση με το φύλο τους και στέκονται εμπόδιο στα όνειρά τους. Είναι γυναίκες που δεν απαρνιούνται τον έρωτα, ούτε την οικογένεια και τη μητρότητα, αλλά αρνούνται να ακολουθήσουν τις κοινωνικές συμβάσεις που τις περιορίζουν σε συγκεκριμένους ρόλους. Εναντιώνονται στην πατριαρχία αλλά δεν είναι κατά των αντρών, αντιθέτως διεκδικούν μια ισότιμη σχέση με αυτούς. Οι ηρωίδες μου στέλνουν ένα μήνυμα στις υπόλοιπες γυναίκες, που έχουν πιστέψει, σε αυτό με το οποίο τις έχει γαλουχήσει η κοινωνία, πως ανήκουν στο ασθενές φύλο και ως εκ τούτου πρέπει να καταπνίγουν επιθυμίες και όνειρα, για χάρη της ασφάλειας που τους προσφέρει ο άντρας- προστάτης.
Και οι τρεις ηρωίδες του βιβλίου σας, είναι δυναμικές, ανεξαρτητοποιημένες και παλεύουν τόσο για τα όνειρα, όσο και τα ιδανικά τους. Πόσο εύκολο είναι να κυνηγήσουμε τα όνειρά μας, ενόσω η κοινωνία και η οικογένεια λειτουργούν πολλές φορές ανασταλτικά στις αποφάσεις μας;
Δεν είναι καθόλου εύκολο για εμάς τις γυναίκες, να ζούμε και να ονειρευόμαστε το μέλλον μας σε ένα κοινωνικό ή οικογενειακό περιβάλλον, στο οποίο επικρατούν πατριαρχικές αντιλήψεις που καταπιέζουν την προσωπική μας ελευθερία. Πρέπει να δώσουμε σκληρές μάχες αρχικά με τον εαυτό μας και μετά να συγκρουστούμε με ό,τι στρεβλό επικρατεί στις αντιλήψεις των ανθρώπων, χρόνια τώρα, σε πολλά επίπεδα. Συχνά, η υπεράσπιση των επιλογών μας προϋποθέτει ξεπέρασμα των ενοχών με τις οποίες μας έχουν μπολιάσει και που έχουν σχέση με το χρέος απέναντι στο στενό ή ευρύτερο οικογενειακό μας περίγυρο. Σε κάθε περίπτωση πρέπει να ξέρουμε πως, κανένας αγώνας δεν είναι αναίμακτος αλλά είναι δική μας επιλογή να μην υποταχτούμε στους ρόλους, που οι άλλοι έχουν φτιάξει για εμάς.
Τι θεωρείτε ικανό να βάλει φρένο στα σχέδιά μας, να αλλάξει ρότα στην πορεία μας και να μεταβάλλει τα όνειρά μας;
Υπάρχουν πολλοί αστάθμητοι παράγοντες που βάζουν φρένο στα σχέδιά μας. Μπορεί να είναι ένα πρόβλημα υγείας, ίσως πάλι ένα απρόβλεπτο γεγονός, ή κάτι αναμενόμενο που παρουσιάστηκε σε ακατάλληλη ώρα. Τα όνειρα όμως δεν χάνονται. Κάποια στιγμή, αυτούσια ή αλλαγμένα, θα πάρουν τη θέση που τους αξίζει, αρκεί να μην τα ξεχνάμε, να μην τα απαρνιόμαστε και να πιστεύουμε στη δύναμή τους.
Υπάρχει μέσα στο βιβλίο, μια εκτεταμένη αναφορά στο χρονικό του Πολυτεχνείου που με χαροποίησε ιδιαιτέρως. Τι επιδιώκετε; Ιστορική αναφορά για τις γενιές που δεν έζησαν τα γεγονότα; Ή σκοπός σας είναι να μοιραστείτε μαζί μας την αξία εννοιών όπως η αξιοπρέπεια, η ελευθερία, ο σεβασμός και η μαχητικότητα;
Όταν αναφερόμαστε στη δικτατορία δεν γίνεται να μην μιλάμε για το φοιτητικό κίνημα που οδήγησε στην κατάληψη της Νομικής και στην εξέγερση των φοιτητών του Πολυτεχνείου. Σε μια εκτεταμένη περίοδο που καμιά σοβαρή αντίσταση δεν εκδηλώθηκε από μέρους του λαού, οι φοιτητές ήταν αυτοί που ύψωσαν ανάστημα και στάθηκαν απέναντι στο λαομίσητο καθεστώς, απαιτώντας ελευθερία. Τα γεγονότα του Πολυτεχνείου δεν πρέπει να περάσουν στη λήθη, αλλά να μείνουν στην ιστορία ως ένα ακόμη παράδειγμα αντίστασης, ανάμεσα σε πολλά άλλα. «Τίποτε δεν μας χαρίζεται. Όλα θέλουν αγώνα», λέει η Αγγελική, η μια από τις τρεις ηρωίδες του βιβλίου μου και αυτό είναι το μήνυμα που θέλω να επικοινωνήσω με τους αναγνώστες μου.
Μία εκ των τριών γυναικών που θα απασχολήσουν το αναγνωστικό κοινό, διαθέτει μια μαθησιακή ιδιαιτερότητα. Πως αντιμετωπίζει η κοινωνία μας έναν τέτοιον άνθρωπο και επιπλέον υπάρχουν οι υποδομές αυτοί οι άνθρωποι να νιώθουν ίσιοι με όλους τους υπόλοιπους;
Η Θαλασσινή είναι εκ γενετής τυφλή και, όπως όλοι οι άνθρωποι με αναπηρία, είναι εμποδιζόμενη από την κοινωνία. Παλεύει με ανυπέρβλητα εμπόδια και ρατσιστικές συμπεριφορές και εδώ θα ήθελα να πω πως, ρατσισμός δεν είναι μόνο η κακή συμπεριφορά απέναντι στα ΑμέΑ αλλά και οι συμπεριφορές που εκδηλώνονται με οίκτο στο πρόσωπό τους, ακόμη και με υπερεκτίμηση των δεξιοτήτων τους. Πώς να νιώσουν λοιπόν ισότιμο κομμάτι του κοινωνικού συνόλου, όταν έρχονται αντιμέτωποι με συμπεριφορές που τους διαχωρίζουν από αυτό και τους περιθωριοποιούν;
Είμαστε έτοιμοι να τους αντιμετωπίσουμε ως ισότιμα άτομα; Έχουμε την παιδεία να τους αγκαλιάσουμε και να τους συμπεριφερθούμε ανάλογα;
Δεν είμαστε καθόλου έτοιμοι και πώς να είμαστε, αφού δεν τους επιτρέπουμε να κινηθούν ανάμεσά μας για να τους γνωρίσουμε. Όταν δεν υπάρχουν οι κτηριακές υποδομές με την κατάλληλη προσβασιμότητα, για να μπορούν τα ΑμέΑ να λειτουργούν απρόσκοπτα σε κοινωνικό ή επαγγελματικό επίπεδο, όταν απουσιάζουν οι κοινωνικές υπηρεσίες ή οι ψυχολόγοι για να στηρίξουν ουσιαστικά την οικογένεια που έχει άτομο με αναπηρία στους κόλπους της, όταν η κοινωνική πολιτική του κράτους περιορίζεται μόνο σε επιδόματα και όταν η Ειδική Αγωγή και Εκπαίδευση ‘ματώνει’ από την υποχρηματοδότηση, καταλαβαίνετε πως βρισκόμαστε σε πολύ πρώιμο στάδιο να μιλάμε για συμπερίληψη. Επακόλουθο αυτής της κατάστασης είναι η άγνοια από μεγάλο μέρος του κοινωνικού συνόλου σχετικά με τις δεξιότητες αλλά και τις ιδιαίτερες ανάγκες των ανθρώπων με αναπηρία, καθώς και η έλλειψη ενσυναίσθησης που αντί να τους διευκολύνει, τους θέτει εμπόδια.
Ποια είναι να μελλοντικά λογοτεχνικά σας σχέδια;
Αυτή τη στιγμή μελετώ μια επιστήμη, τόσο περίπλοκη αλλά συνάμα τόσο γοητευτική για εμένα, και συλλέγω πληροφορίες για τις συνθήκες που επικρατούσαν σε μια συγκεκριμένη τοπική κοινωνία, μιας άλλης εποχής, πριν αρχίσω να γράφω το νέο μου μυθιστόρημα.
Σας ευχαριστώ!
0 Σχόλια