Στους δρόμους ξεχύνονται άγνωστοι χτύποι
κλαπ και κλαπ κλαπ
πού να γεννιούνται άραγε;
Μην είναι στα κρυφά
σώμα πάνω στο σώμα σε σώμα
να σέρνονται
σε αποσύνθεση τα σώματα
ανθρώπων σαν εμένα
κλαπ κλαπ και κλαπ
και η σκόνη τους μένει φίλη των νοικοκυρών.
Μην είναι οι βόμβες άνθρωποι
άνθρωποι που εκρήγνυνται
κλαπ κλαπ κλαπ και
ξαφνικά από μας ξέχωρα
για ένα θεό που νομίζουν
Ω Παρίσι, Άγκυρα, Βρυξέλλες, Πόλη
τι σας κάναμε και πόσα άλλα μέρη περιμένουν.
Μην είναι τα χέρια μου
που σε ρυθμό δίνουν κάλεσμα
και αυτοί δεν απαντούν
χαράζουν την αρχή
πένθιμα μόνο εγώ υπάρχω
και έτσι είναι καλύτερα
κλαπ και κλαπ κλαπ.
–
γράφει ο Φοίβος Μανωλούδης
Διακρίνω μια λεπτή επιρροή από Δημουλά και φυσικά, έναν ευγενή αντικατοπτρισμό της πραγματικότητας που προβληματίζει και ευαισθητοποιεί.