Ψάξε με κάτω από το κόκκινο φεγγάρι,
κάτω από το χλωμό του φως.
Εκεί που η γη αγγίζει τον ουρανό,
και σαν δάκρυ, αναβλύζει γαλήνια η ζωή.
Εκεί που φωνή ανθρώπου δεν έχει ακουστεί,
και η φύση, τραγουδά στον αιώνιο ρυθμό της.
Εκεί που το σκοτάδι της ψυχής διαλύεται στο φως των ονείρων,
στο μέρος που ένας όρκος δόθηκε και εκεί θα κρατηθεί.
Ψάξε με, ακόμα κι αν δεν έχω χαθεί.
Ψάξε με, και θα με βρεις να περιμένω, όπως μου είχε ζητηθεί.
Μέχρι τα βουνά να γίνουν σκόνη, και να τα παρασύρει ο άνεμος,
μέχρι οι θάλασσες να βράσουν και να γίνουν έρημοι,
μέχρι ο κόσμος να πεθάνει και τα άστρα να σβήσουν παγωμένα,
Ακόμα και αν ο Θάνατος, αργός, φθείρει την αιωνία ευχή,
θα είμαι εκεί, να περιμένω μόνος, για μια υπόσχεση.
Για μια υπόσχεση που πρέπει να τηρηθεί.
Εκεί. Για πάντα.
_
γράφει ο Νίκος Κατσικονούρης
0 Σχόλια