Μήτρα μοναξιά, που γέννας στίχους γραμμένους σε νεκρές ψυχές, ζωντανών ανθρώπων... πες μου… γιατί σκοτώνεις την αγάπη, σαν έρχεται στο διάβα μου; γιατί, καρφώνεις μαχαίρι στα σωθικά του έρωτα; μήπως, κι εσένα σε κυνηγά ή μοναξιά, που σε έσπειρε στου κόσμου τα συντρίμμια; γυρεύω τη σιωπή σου, μόνο αυτή με ακούει... δίχως να μιλά. Αυτή μου κρατά, νύχτες σαν απόψε, το μαχαίρι, μην τύχει και το σπρώξω στην καρδιά... θυσιάζει τον ήχο της, για να ζήσει ή νεκρή μου καρδιά.. .στεγνή από τα αίματα, που της έχουν καρφώσει, τόσοι συνεπιβάτες, του κόσμου τούτου, που πάνω περπατώ και όμως χάνομαι στο κάθε βήμα μου, σαν νήπιο που πέφτει, μέχρι να μάθει να κάνει κύκλους, γύρω από τη γη.
Εγώ πλανεύτρα μοναξιά όσο κι αν περπάτησα δεν έμαθα να ζω...
Τα πόδια μου, κολλημένα, θαρρείς από φόβο, μην με καταπιούν τα τέρατα και οι δράκοι της παιδικής μου οντότητας.
Μη φεύγεις μοναξιά, ξέρω σε πόνεσαν τα λόγια μου, όμως μείνε. Εσύ με ξέρεις πιο καλά, εσύ είσαι ή πίστη δολοφόνος των ονείρων μου, εσύ ή μόνη μου αγάπη. Δολοφονείς τον έρωτα, μα στέκεις δίπλα μου σιωπηλή και πάντα... μη φύγεις κι εσύ... γιατί ή κραυγή μου θα σπάσει τη δική σου σιωπή, αφήνοντας τη ψυχή μου στην αγκαλιά σου και το κορμί μου στη δίνη του τέλους... μη φεύγεις μοναξιά... μιλά μου απόψε, μια στιγμή... ίσως σου δώσω λόγια και στίχους γραμμένους στις ρυτίδες της ζωής μου... μείνε μοναξιά... θα σε νανουρίσω με τα τραγούδια μου, πλεγμένα από δυνατούς πόνους, θα σε νανουρίσω μοναξιά κι ίσως τότε... ξυπνήσω τα αιώνια κύτταρα της ψυχής μου... και ζήσω την αγάπη...

_

γράφει η Νάντια Βαβάση

Μην ξεχνάτε πως το σχόλιό σας είναι πολύτιμο!