Ρίχνονται οι μπόμπες σαν βροχή, αδειάζουν τα κανόνια,
«ΑΕΡΑ» ιερή ιαχή βροντά μέσα στα χρόνια!
Του καίσαρα ήρθαν οι ορδές ν’ αλλάξουνε την πλάση,
μα στο Καλπάκι, κένταυροι, κανείς δεν θα περάσει!
Του Λεωνίδα η ψυχή στην Πίνδο ζούσε πάντα
Και βύζαξε απ’ το «ΜΟΛΩΝ ΛΑΒΕ» το «ΟΧΙ» του ΄40!
Νύχτα του Οκτώβρη σκοτεινή, ευλογημένη αιώνια,
που ήχησαν σάλπιγγες εχθρού κι επίθεσης τρομπόνια!
Τάχα ποιο ιερό στοιχειό εμπήκε στο ποτάμι
και τα νερά του Καλαμά στ’ Αχέροντα τα βάνει;
Νερά που πνίγουν τ’ άδικο και το Δαυίδ βαφτίζουν,
στο έρεβος του επιστητού φανάρια λαμπυρίζουν,
στα χέρια τα κρατούν σκυφτές με ζαλωμένες πλάτες
της Πίνδου γυναίκες λυγερές, που γίναν οι απελάτες,
του φασισμού οι κυνηγοί, ένας λαός αγρίμι
θήραμα κάνει το θεριό, φτωχέ μου Μουσολίνι!
_
γράφει ο Γιάννης Σταύρου
0 Σχόλια