Μέσα σε ένα όνειρο
θυμάμαι
πριν χρόνια που η συγκυρία τυχαίως με είχε ευνοήσει
Κάποιος μου είχε ορκιστεί
πως στων ονείρων τους καθρέφτες
θα γελούσαμε μαζί
Όταν τα βράδια τα μάτια δεν θωρούν
Όταν ρυάκια χύνονται μέσα απ’ τα δάχτυλά μου τα φεγγάρια
στους κροτάφους μου να πλέκει έρωτος σημάδια
Να έχω να ξελύνω ως το πρωί
Όταν τα χέρια το πρωί δεν θα με βρουν
Όταν τα τέρατα μ’ αδράξουν της συνειδήσεως
Όταν με ποτίσουν με αιώνιο φαρμάκι τα ίδια μου ρυάκια
θα αναθεωρήσω θαρρώ τότε
μέσα στο φίμωτρο της ερημιάς μου
τους όρους της υπάρξεως
Στον Όμηρο θα ορκιστώ χαμένος ήρωας κι εγώ
Δυο ψυχές διαπερατές
μαζί στον όλεθρο αυτό.
_
γράφει η Δήμητρα Παπακωνσταντίνου
0 Σχόλια