γράφει η Κατερίνα Σιδέρη

Το σημερινό βιβλίο θα το κατέτασσα στα αφηγηματικά. Μια γυναίκα, αφηγείται κομμάτια της ζωής της, ιστορίες φίλων που την περιλαμβάνουν και χρωματίζει τις σελίδες του βιβλίου με όχι και τόσο αισιόδοξα χρώματα.

Παρουσιάζει μια πτυχή της κοινωνίας και των ανθρώπων της που ασφυκτιούν στο πλάνο δράσης της, μια πτυχή με δυσκολίες και στερήσεις, μια πτυχή χωρίς φτιασίδια και ωραιοποιήσεις. Ίσως παρουσιάζει την απαισιόδοξη πλευρά της ζωής, ίσως την τονίζει για να αντιληφθούμε την αξία μικρών πραγμάτων που κάνουν τη διαφορά και αφήνουν να φανεί μια νότα αισιοδοξίας, ίσως πάλι να θέλει να καυτηριάζει τα κακώς κείμενα μιας απρόσωπης κοινωνίας.

Όπως και να έχει, το σπίτι στην οδό Ερεσού, θα γίνει το επίκεντρο της αφηγήτριας, το παρατηρητήριό της, η φυλακή και τα δεσμά της. 

… πάντα οι ερωτήσεις ήταν περισσότερες από τις απαντήσεις…

Μετακομίζει στην οδό Ερεσού μαζί με τη Μάγδα, μια δυναμική γυναίκα με ακριβά γούστα και τη Χαρά, γραφίστρια στο επάγγελμα που εργάζεται σε διαδικτυακό γραφείο. Η αφηγήτρια εργάζεται σε φροντιστήριο, είναι προληπτική, νιώθει ασφάλεια τυλιγμένη με τον μανδύα της μοναξιάς, πιστεύει στα θαύματα και πολλές φορές νιώθει μπερδεμένη.

Ανάμεσα στις σελίδες του βιβλίου θα συναντήσουμε την κυρία Λέλα με το παραφορτωμένο σαλόνι της, τη Μάγδα που θα επιλέξει να εργαστεί ως σερβιτόρα με μπαρ, τον Χρήστο που γυρίζει από το Παρίσι για να μείνει, αλλά και τη γνωριμία της ηρωίδας μας με τον Τζίμη που η παρέα δεν δείχνει να τον συμπαθεί ιδιαιτέρως.

Ακολουθούν οι αντικοινωνικές φάσεις που περνά ο Χρήστος, το tinder και το ομοφυλοφιλικό του κοινό, τα βιώματα των ηρώων σε μια πόλη φάντασμα, η κατάθλιψη του παππού που στην αρχή περνά απαρατήρητη, μια σύγκρουση τρένων που οδηγεί τον κόσμο στους δρόμους επηρεάζοντας βαθιά την αφηγήτρια και οι αναγκαστικές ή και όχι επισκέψεις στο πατρικό των τριών γυναικών μετά από πίεση ή ψυχολογική ανάγκη.

Οι ζωές τους αλλάζουν, οι στιγμές στο κρύο από πολλές απόψεις σπίτι της οδού Ερεσού στέκουν απειλητικές μπροστά τους και οι ανασφάλειες που φυτοζωούν γύρω τους τρέφονται αδυσώπητα από τις σκέψεις τους.

…να είσαι καλός, να αγαπάς και να απολαμβάνεις…

Σειρά έχει η νέα σελίδα που ανοίγει η Χαρά στη ζωή της με σταθμό τη Σύρο, η εγωκεντρική Άλεξ που καταπίνει χάπια σαν καραμέλες, οι σκέψεις που βγαίνουν αβίαστα και κατακλύζουν κάθε κύτταρό της αφηγήτριας, αλλά και η ξεχωριστή εμπειρία της μουσικής που δίνει στίγμα και νόημα στη ζωή της.

Σιωπή, πόνος, θυμός, αυτολύπηση, παραίτηση, αποδοχή. Όλα ξεπηδούν ανάμεσα από τις λέξεις, όλα περιγράφουν την ψυχολογική κατάσταση της ηρωίδας του βιβλίου, όλα μπορούν να αλλάξουν, αρκεί να το θελήσει.

Σειρά έχει ένα πάρτι που σχετικά νωρίς έχασε την αίγλη του, η εμφάνιση κονδυλωμάτων, μια απόπειρα αυτοκτονίας συνοδευόμενη από μια πλύση στομάχου, η νοσταλγία του παρελθόντος, ένας μέθυσος παρενοχλητικός τύπος, ένα matching tattoos και ο Άρης που τα κάνει όλα σωστά.   

Στο βιβλίο η συγγραφέας θίγει πολλά ζητήματα, όπως τη στοιχειωμένη πλέον για πολλούς μοναξιά, τη σκληρή πραγματικότητα της ελληνικής οικογένειας, την απώλεια, αλλά και την παρενόχληση και την επαγγελματική αστάθεια του σήμερα.

Μια επιτακτική μετακόμιση, ένα ατύχημα που γνώριζε πριν καν συμβεί, ένα στρώμα που αλλάζει χέρια και καταλήγει τελικά σε έναν άστεγο, ένα τετράδιο γεμάτο αναμνήσεις αλλά και οι πλέον χρόνιες αϋπνίες, θα δώσουν τη σκυτάλη στους τίτλους τέλους του βιβλίου με εκκωφαντικό τρόπο. 

Από τα βιβλία που διαβάζω, επιλέγω μια φράση που μου κίνησε το ενδιαφέρον για να την μοιραστώ μαζί σας. Από το βιβλίο της Καλλίδας Χατζοπούλου, ένα σύντομο βιογραφικό της οποίας θα βρείτε στο τέλος του άρθρου, επέλεξα την παρακάτω:

…χωρίς μνήμη δεν υπήρχε παρελθόν και χωρίς ελπίδα δεν υπήρχε μέλλον…

Στη ζωή της αφηγήτριας έρχονται απρόσκλητα όνειρα που κάτι θέλουν να πουν αλλά και η έλλειψη των ανθρώπων που αγάπησε μα τώρα είναι μακριά της, απρόσκλητη και αυτή κατατρώει το μυαλό της. Μια γυναίκα μέσα στο πλήθος, μια προσωπικότητα που ακόμη δεν έχει βρει το λιμάνι της, μια οντότητα μπερδεμένη σε έναν κυκεώνα σκέψεων και προβληματισμών.

Θα της ευχηθώ με μια φράση από το βιβλίο, ελπίζοντας να κάνει πράξη το νόημά της…

…κοίτα να περνάς καλά…

Το οπισθόφυλλο του βιβλίου αναφέρει:

«Όλοι κατρακυλούσαμε μέσα στο ίδιο βαρέλι κι έτσι τα πρόσωπά μας έμοιαζαν. Στον χαμηλό φωτισμό των μπαρ η ηλικία έχανε το νόημά της, ο χρόνος γινόταν και πάλι σχετικός και τα όρια συγχέονταν σε χρωματιστές υδάτινες γραμμές».

Η Χαρά έχει τάσεις φυγής και στη Μάγδα αρέσουν και οι γυναίκες, ο Χρήστος χάνεται σε εγκεφαλικά μαρτύρια και ο Νίκος πίνει υπερβολικά πολύ. Μια παρέα που ξενυχτά και διαλύεται και συναρμολογείται με φόντο το χαοτικό κέντρο της Αθήνας. Μια παρέα που ζει σε ένα τοπίο κίτρινο, μπλε και κόκκινο, ένα τοπίο μαγικό με μπόλικες ερωτήσεις και ελάχιστες απαντήσεις.

Τα γεγονότα: ένας μεγάλος έρωτας, μια μεγάλη εγκατάλειψη, ένα ατύχημα, ένα δυστύχημα, μια παραίτηση κι ένα ταξίδι.

Η αφηγήτρια: εγκλωβισμένη στο εύφλεκτο κέντρο, όσο περισσότερα γνωρίζει, τόσο λιγότερα ξέρει.

Το Όταν νυχτώνει στα στενά είναι ένα βιβλίο για σώματα που πέφτουν και σηκώνονται, σώματα που σουλατσάρουν κάθε που σουρουπώνει στα σοκάκια μιας ηδονικά σκληρής πόλης. Ανάμεσά τους, ο χρόνος και ο χώρος, θραύσματα καθημερινής ζωής και η αδιάκοπη μετακίνηση προς την αναπόφευκτη ενηλικίωση.

Ένα συγκινητικό αφήγημα για τον πόνο, τη λύτρωση και την αναζήτηση του ίδιου μας του εαυτού μέσα στο αστικό τοπίο.

Λίγα λόγια για τη συγγραφέα του βιβλίου.

Η ΚΑΛΛΙΔΑ ΖΑΧΟΠΟΥΛΟΥ γεννήθηκε το 1997 στη Λάρισα. Σπούδασε αγγλική γλώσσα και φιλολογία στη Θεσσαλονίκη. Προς το παρόν, ζει στην Αθήνα και εργάζεται στον χώρο των εκδόσεων. Έχει γράψει και εκδώσει μία ποιητική συλλογή με τίτλο Τελείες (α)τέλειες (Εκδόσεις Ανεμολόγιο, 2023), ενώ διηγήματά της έχουν συμπεριληφθεί σε συλλογικούς τόμους. Το ΟΤΑΝ ΝΥΧΤΩΝΕΙ ΣΤΑ ΣΤΕΝΑ είναι το πρώτο της μυθιστόρημα.

Το βιβλίο κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Ψυχογίος.

Περισσότερες πληροφορίες για το βιβλίο, θα βρείτε εδώ.