25.09.2019

Όταν ο Χαλεπάς συνάντησε την Κοιμωμένη

Της καρδιάς λύτρωση ηδονική 

το αντάμωμα της παλιάς αγάπης 

της λατρεμένης κόρης 

που χάθηκε απ’ τα υγρά τα μάτια 

της λογικής μου. 

Ταξίδεψα 

στο θαμπό ορίζοντα του μυαλού μου

που μ’ έστειλε η τρέλα των ανθρώπων 

περιπλανήθηκα 

στους τρομακτικούς δρόμους της παράνοιας 

ακούγοντας φωνές φαντάσματα 

να οδηγούν τη σκέψη μου. 

Γελοιοποιήθηκα 

σχιζοφρενής αρλεκίνος του χωριού 

με πληγωμένο σώμα από τις πέτρες 

και τα πειράγματα των παιδιών 

προδομένος και καταπιεσμένος 

απ’ την ασφυκτική και λαθεμένη 

αγκαλιά της μάνας μου, 

έγινα ο γέλωτας αμόρφωτων συμπεριφορών 

το παραπαίδι και το δουλικό των γνωστικών 

ο διασκεδαστής αποδεκτών προτύπων. 

Την ώρα που με χλεύαζε ο κόσμος 

με την ταπείνωση μονάχη συντροφιά 

στης λήθης τον αυλόγυρο διωγμένος 

δε μ’ ένοιαζε, είχα ξεχάσει πια 

το λάθος που με στοίχειωνε. 

                    Όμως ξημέρωσε 

του νόστου επιστροφή 

το ξαπλωμένο σου κορμί που με καλούσε 

και η σιωπή σου που τραγούδαγε αχνά 

με ξέμπλεξαν απ’ το σφιχτό κουβάρι 

με ανέσυραν απ’ του βυθού 

τις σκοτεινές κραυγές 

μου έδειξαν το φως το γνώριμο 

το αγαπημένο. 

Κι εσύ στην ίδια θέση 

καρτερικά περίμενες 

το γυρισμό του Οδυσσέα 

πιστή κι ακλόνητη 

στης προσμονής το υφαντήρι. 

Σε χάιδεψα όπως την πρώτη μας φορά 

και αναστήθηκε η αφή μου 

στου στήθους σου τη στρογγυλή καμπύλη 

και η ανάσα μου φτερούγισε 

σαν πεταλούδα τυλιγμένη στα μαλλιά σου. 

Σε φίλησα και να… 

έγινα πρίγκηπας και μέγας βασιλιάς 

κι όλος ο κόσμος προσταγή μου καρτερούσε 

το θέλημά μου μ’ ευχαρίστηση να κάνει. 

Μα εγώ το είχα το πανάκριβο το δώρο 

το πιο πολύτιμο στου πλούτου το σεντούκι : 

ήσουν εκεί καρτερικά στην ίδια θέση 

πιστή κι ακλόνητη στο λάξευμα του χρόνου. 

                    Τι παράξενο τούτο το πέρασμα! 

Η ζωή παράτολμο σκίρτημα 

και η ύπαρξη αστροσημάδι, 

τα παιδιά τους αφήνουν στο άπειρο 

σαν μελλούμενο κι άσπιλο χρώμα, 

στη λογική και την παράνοια ανάμεσα 

την πορεία τους στο αύριο πλάθουν. 

 

_

γράφει ο Ντίνος Γλαρός

Ακολουθήστε μας

Αόρατο το φάσμα της σιωπής

Αόρατο το φάσμα της σιωπής

Ας πάρουμε τον Σπαρτιάτη Λεωνίδα: παρήγγειλλε στην Βασίλισσά του να μην κλάψει · διότι «Ω ξειν αγγέλλειν Λακεδαιμονίοις ότι τήδε κείμεθα, τοις κείνων ρήμασι πειθόμενοι...». Έτσι κι έμεινε στην αιωνιότητα, που με όσες δυνάμεις του απέμεναν έριξε το βέλος στον Ξέρξη....

Η Ροή

Η Ροή

Θολός ο ουρανός, το σκέπαστρο ασταθές. Μας παρασέρνει μια ροή αδιάκοπη.  Αναποφάσιστος ο κόσμος, μπερδεμένος, στα σύννεφα και στα πρέπει.   Χρώματα πάνε και μπερδεύονται στη ροή. Ένα συνεχές σουλατσαρισμα σε ψεύτικες ανάγκες  Να έχεις αντί να είσαι.    Μα πώς...

Ακολουθήστε μας στο Google News

Διαβάστε κι αυτά

Η Ροή

Η Ροή

Θολός ο ουρανός, το σκέπαστρο ασταθές. Μας παρασέρνει μια ροή αδιάκοπη.  Αναποφάσιστος ο κόσμος, μπερδεμένος, στα σύννεφα και στα πρέπει.   Χρώματα πάνε και μπερδεύονται στη ροή. Ένα συνεχές σουλατσαρισμα σε ψεύτικες ανάγκες  Να έχεις αντί να είσαι.    Μα πώς...

Η φθορά της φωνής

Η φθορά της φωνής

Μίλαγα κάποτε με κραυγές που άναβαν σπίρτα στους τοίχους, τώρα η φωνή μου είναι σκιά — ένα σούρσιμο σε παλιό πάτωμα. Ήταν θηρίο κάποτε, κοφτερή σαν μεταλλικό σύρμα, μα τη φίμωσαν με λόγια, με βελόνες, με καθρέφτες. Η φθορά δεν ήρθε με κραυγές αλλά με ψίθυρους, με τις...

Σκοπώ

Σκοπώ

Πορεία ατελείωτη, ζωή και παιχνίδι,Ατέλειωτο πάλι, μικρό μυστικό,Τέλεια, δεν είμαι μικρή, παραμένω,Το τέλος προσμένω από κάθε σκοπό. Προσμένω τη νίκη σε κάθε σταθμό,Ζωή και παιχνίδι, ακόμη σκοπώ,Ζεστό τραγουδάκι, γεμάτη καρδιά,Τελειώνει ο πόνος, μα άδεια αγκαλιά....

0 σχόλια

0 Σχόλια

Υποβολή σχολίου